Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Wybór gazu do próby szczelności instalacji chłodniczej musi być przemyślany i zgodny z dobrymi praktykami oraz normami bezpieczeństwa. Stosowanie tlenu, choć teoretycznie możliwe, jest wysoce niezalecane i niebezpieczne – tlen jest silnym utleniaczem, więc w obecności resztek oleju czy innych substancji organicznych w układzie chłodniczym może dojść do samozapłonu, a nawet wybuchu. Takie błędy popełniają zwykle osoby początkujące, które kojarzą tlen jako gaz techniczny, ale zupełnie nie biorą pod uwagę właściwości reaktywnych i ryzyka. Fluor oraz chlor to gazy toksyczne i skrajnie reaktywne – nie dość, że są niebezpieczne dla zdrowia, to jeszcze mogą powodować poważne uszkodzenia samych instalacji, bo reagują agresywnie z metalami i wieloma innymi materiałami. W rzeczywistości te gazy w ogóle nie występują w praktyce serwisowej, a ich użycie byłoby wręcz absurdalne z punktu widzenia branży chłodniczej. Takie odpowiedzi często pojawiają się przez skojarzenia nazw chemicznych z czynnikami chłodniczymi, które faktycznie mogą zawierać związki fluoru czy chloru, ale to zupełnie inna sytuacja niż użycie gazów elementarnych w próbie szczelności. Moim zdaniem najbardziej typowym błędem jest myślenie kategoriami „im bardziej aktywny gaz, tym lepiej coś wykryje”, a jest wręcz przeciwnie – liczy się neutralność i bezpieczeństwo. Z doświadczenia powiem, że najlepszym wyborem, od lat uznawanym i stosowanym przez profesjonalistów na całym świecie, pozostaje azot. On nie wchodzi w reakcje, nie uszkadza instalacji i nie stwarza zagrożenia dla serwisanta. Warto więc pamiętać, by przy doborze gazu zawsze kierować się zarówno bezpieczeństwem, jak i skutecznością diagnozy.