Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Przy doborze właściwego gazu do ciśnieniowej próby szczelności urządzeń chłodniczych często pojawiają się błędne założenia wynikające z przekonania, że wystarczy użyć dowolnego dostępnego gazu technicznego. Każda z pozostałych butli przedstawia substancje, które są nieodpowiednie do tego zastosowania – i to z bardzo konkretnych powodów. Butla z tlenem (O₂) nie nadaje się do takich testów, ponieważ tlen jest silnym utleniaczem. Wprowadzenie go do układu chłodniczego stwarza realne ryzyko korozji elementów metalowych oraz może doprowadzić do niebezpiecznych reakcji chemicznych z pozostałościami oleju czy czynnika chłodniczego, a nawet wybuchu w skrajnych przypadkach. Z kolei dwutlenek węgla (CO₂) wprowadza zupełnie inne zagrożenia – jest gazem agresywnym, może powodować powstawanie kwasów, które uszkadzają wnętrze instalacji, a ponadto jest gazem kondensującym przy wyższych ciśnieniach, co może zakłócić odczyty manometrów i zaburzyć interpretację próby szczelności. Co do butli z amoniakiem (NH₃), to jest to gaz trujący, silnie drażniący i stosowany tylko w wyspecjalizowanych instalacjach, gdzie jest czynnikiem roboczym sam w sobie – w większości standardowych układów chłodniczych stanowiłby poważne zagrożenie zdrowotne i technologiczne. Najczęściej spotykanym błędem myślowym jest przekonanie, że skoro gaz pod ciśnieniem to gaz – to się nadaje. Nic bardziej mylnego. Tylko suchy azot gwarantuje bezpieczeństwo instalacji i personelu, a także nie wpływa negatywnie na działanie urządzeń po zakończeniu próby. Warto pamiętać, że nieprawidłowy wybór gazu testowego może prowadzić do kosztownych napraw i ryzyka poważnych awarii w przyszłości – dlatego zawsze należy kierować się branżowymi standardami i logiką techniczną.