Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Wiele osób podczas nauki o pompach ciepła myli ze sobą podstawowe typy tych urządzeń, co nie jest zresztą niczym dziwnym – ich nazwy brzmią podobnie, a w praktyce systemy często są do siebie wizualnie zbliżone. W przypadku pompy powietrze – woda, źródłem ciepła jest powietrze zewnętrzne, które jest zasysane przez jednostkę zewnętrzną i po przejściu przez wymiennik ogrzewa czynnik roboczy pompy. Takie rozwiązanie nie wymaga studni, tylko odpowiedniego miejsca na zewnątrz budynku, gdzie można zamontować urządzenie przypominające klimatyzator. Mocną stroną tego systemu jest prostota montażu, choć wydajność zależy od temperatur zewnętrznych – zimą niestety bywa słabiej. Z kolei pompy solanka – woda i grunt – woda są bardzo często ze sobą utożsamiane, ale różnią się głównie układem dolnego źródła. W wersji solanka – woda czynnik roboczy (woda z glikolem, czyli tzw. solanka) krąży w zamkniętej pętli ułożonej poziomo lub pionowo w gruncie i odbiera ciepło z ziemi, jednak nie ma mowy o wykorzystaniu wód podziemnych ani studni. Pompa grunt – woda to często po prostu inna nazwa dla pompy solanka – woda w codziennym języku branżowym. Błąd w rozpoznaniu systemu często wynika z braku dokładnego zwrócenia uwagi na sposób poboru i oddawania ciepła – nie każdy rysunek to wyjaśnia wprost. Kluczowym elementem pompy woda – woda są dwie studnie: zasilająca i chłonna, pomiędzy którymi przepływa woda podziemna, co jest jasno pokazane na ilustracji. Ten szczegół pozwala odróżnić to rozwiązanie od wszystkich innych wymienionych typów pomp. W branży mówi się, że jeśli masz dwie studnie i przepływ wody, to prawie zawsze będzie to system woda – woda. Warto na to zwracać uwagę w praktyce i nie sugerować się samą nazwą.