Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Na pierwszy rzut oka R 134a, R 290 czy R 600a mogą wydawać się całkiem niezłymi opcjami, jeśli chodzi o środowisko. R 134a był przez wiele lat bardzo popularny, zwłaszcza w klimatyzacji samochodowej, bo miał zerowy ODP, więc nie niszczył warstwy ozonowej. Ale niestety ma bardzo wysoki GWP – rzędu 1430, co oznacza, że mocno przyczynia się do globalnego ocieplenia. To właśnie przez ten wysoki wskaźnik Unia Europejska wprowadziła ograniczenia dotyczące jego stosowania. R 290 (propan) i R 600a (izobutan) to już czynniki naturalne, więc tutaj rzeczywiście można się pomylić, bo mają bardzo niskie GWP (w okolicach 3) i zerowy ODP. Ich wadą jest łatwopalność, więc stosuje się je raczej w małych urządzeniach domowych, lodówkach czy klimatyzatorach przenośnych, gdzie ilość czynnika jest niewielka i łatwiej zadbać o bezpieczeństwo. To sprawia, że często ktoś myśli, że skoro są naturalne, to muszą być najlepsze dla środowiska na każdym polu. Jednakże, jeśli chodzi o najniższe możliwe wartości GWP i ODP, to bezkonkurencyjnie wygrywa R 717 – amoniak. Jego GWP i ODP są praktycznie zerowe, a pod względem efektywności bije na głowę większość czynników, choć wymaga zachowania szczególnego bezpieczeństwa ze względu na toksyczność. Wydaje mi się, że czasami uczniowie kojarzą R 290 czy R 600a z ekologią, bo dużo się teraz o nich mówi w kontekście zamienników dla szkodliwych HFC, ale jak popatrzymy na dużą skalę przemysłową i wymagania nowych dyrektyw, to właśnie R 717 jest wzorem do naśladowania. Typowym błędem jest też uważanie, że skoro jakiś czynnik nie niszczy ozonu, to automatycznie jest najbezpieczniejszy dla klimatu. To niestety nie zawsze idzie w parze. Właśnie dlatego coraz więcej profesjonalnych instalacji chłodniczych na świecie przechodzi obecnie na amoniak, bo daje najlepszy bilans ekologiczny i ekonomiczny, tylko wymaga odpowiedzialnego podejścia technicznego.