Wybrałeś prawidłową odpowiedź i w sumie czuć tu solidne zrozumienie zagadnienia związanego z próbą szczelności instalacji ciśnieniowych. Zgodnie z instrukcją oraz praktyką branżową, ciśnienie próby szczelności powinno przekraczać maksymalne ciśnienie robocze, najczęściej właśnie o te 10%, czyli 110%. W tym konkretnym przypadku, dla instalacji o maksymalnym ciśnieniu 24 bary, prawidłowe ciśnienie próby to 26,40 bara (24 × 1,1 = 26,40). Takie założenie daje realną gwarancję, że instalacja wytrzyma nieprzewidziane skoki ciśnienia i minimalizuje ryzyko wycieków czy awarii w trakcie eksploatacji. Gdy mówimy o dopuszczalnym spadku ciśnienia po 24 godzinach, to kluczowe jest zachowanie tego limitu na poziomie 1% ciśnienia próbnego – czyli nie więcej niż 0,264 bara (zaokrąglone do 0,26 bara). Przekroczenie tego progu wskazuje już na nieszczelność lub jakieś inne nieprawidłowości. W praktyce taką próbę wykonuje się na sucho, najczęściej wykorzystując azot techniczny, bo jakakolwiek obecność wilgoci czy czynnika roboczego mogłaby fałszować wynik. Warto też pamiętać, że próby szczelności to nie tylko formalność – w chłodnictwie liczy się bezpieczeństwo i trwałość, szczególnie przy pracy na wysokich ciśnieniach. Z mojego doświadczenia zawodowego wynika, że dobrze przeprowadzona próba szczelności daje spokój na długie lata i pozwala uniknąć kosztownych napraw. Tak więc, całość opiera się na realnych wymaganiach, a nie na teoretycznych założeniach – zawsze warto trzymać się instrukcji oraz aktualnych norm PN-EN dotyczących instalacji ciśnieniowych.
Przy analizie odpowiedzi na to pytanie można zauważyć kilka często popełnianych błędów, które wynikają głównie z mylnego zrozumienia, jak powinno się wyznaczać wartości ciśnienia podczas próby szczelności oraz jakie są limity dopuszczalnych spadków. Jednym z głównych problemów jest założenie, że ciśnienie próby powinno być równe maksymalnemu ciśnieniu pracy, czyli 24 bary – podczas gdy wyraźnie w instrukcji jest mowa o 110% tego ciśnienia, czyli 26,40 bara. Pomijanie tego marginesu bezpieczeństwa jest poważnym błędem, bo przecież normy takie jak PN-EN 378 jasno wyznaczają zasady testowania urządzeń ciśnieniowych. Często spotyka się też błędne interpretacje procentowego spadku ciśnienia – niektórzy myślą, że 1% odnosi się do wartości bezwzględnej, np. 0,26 bara niezależnie od wartości próby, albo wręcz mylą jednostki i wpisują wartości jak 2,61 bara albo 26,40 bara, co kompletnie wypacza sens zabezpieczenia instalacji. Takie podejście może skutkować dopuszczeniem instalacji z realną nieszczelnością. Z mojego punktu widzenia te pomyłki mają swoją przyczynę w powierzchownym czytaniu instrukcji lub automatycznym posługiwaniu się liczbami bez refleksji nad ich źródłem. Branżowe dobre praktyki każą zawsze stosować 10% naddatku ciśnienia przy próbie i precyzyjnie liczyć dopuszczalny spadek jako 1% wartości próbnej, nie zaś roboczej. To nie jest specyficzna biurokracja – chodzi przecież o bezpieczeństwo użytkowników i żywotność sprężarek czy wymienników. Moim zdaniem, żeby nie popełniać takich błędów, warto każdorazowo sprawdzać instrukcję i odwoływać się do aktualnych norm technicznych; teoria to jedno, ale praktyka i szczegóły potrafią zaskoczyć nawet doświadczonych instalatorów.