Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Wybierając inne miejsce niż punkt 1 na schemacie, łatwo popełnić błąd, który dość często pojawia się w praktyce, szczególnie na początku nauki chłodnictwa. Jeżeli ktoś umieści czujnik termostatyczny przed parownikiem (na przykład tak jak oznaczono cyfrą 2), to czujnik mierzy temperaturę cieczy jeszcze przed odparowaniem, a to całkowicie mija się z celem – w tym miejscu nie uzyskamy informacji o przegrzaniu, czyli o tym, czy czynnik faktycznie już w pełni odparował w parowniku. To jest jeden z typowych błędów myślenia: ktoś zakłada, że najważniejsze jest kontrolowanie wejścia do parownika, podczas gdy cała istota działania TZR polega na monitorowaniu wyjścia z parownika. Podobnie błędna jest koncepcja umieszczania czujnika na linii cieczowej lub przy zbiorniku (jak w miejscach 3 czy 4), bo tam z kolei mamy do czynienia z cieczą pod ciśnieniem, a nie z gazem po odparowaniu. W takich miejscach czujnik byłby praktycznie bezużyteczny – zawór rozprężny dostałby fałszywe informacje, co mogłoby skutkować zalaniem cieczą sprężarki, spadkiem wydajności lub nawet uszkodzeniem urządzenia. Z mojego doświadczenia wynika, że właściwą praktyką jest ścisłe trzymanie się wytycznych branżowych, które jasno mówią: czujnik powinien być zamontowany na przewodzie ssawnym, tuż za wyjściem z parownika, z dala od źródeł ciepła i w miejscu gwarantującym dobre przyleganie do rury. Dzięki temu układ chłodniczy pracuje stabilnie, ekonomicznie i bezpiecznie, czego nie można osiągnąć przy innych lokalizacjach czujnika. Dlatego warto analizować schematy z myślą o funkcji i fizyce procesu – to zawsze pomaga uniknąć podobnych pomyłek.