Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Wybierając materiał na termoizolację, łatwo jest dać się zwieść pojedynczym cechom, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się kluczowe, a jednak nie gwarantują dobrych efektów w praktyce. Wysoki współczynnik przewodzenia ciepła, jak w niektórych przypadkach z pokazanych tabel, to największa wada – taka izolacja zamiast chronić, będzie przepuszczać ciepło, przez co budynek traci energię, a właściciel płaci wyższe rachunki za ogrzewanie. Często pojawia się też mylenie odporności na czynniki biologiczne z ogólną trwałością materiału – faktem jest, że odporność biologiczna jest ważna, ale bezpośrednio nie wpływa na skuteczność zatrzymywania ciepła, tylko na żywotność izolacji w trudnych warunkach (np. tam, gdzie mogą pojawić się grzyby czy owady). Palność materiału to kolejny aspekt, który bywa bagatelizowany, a przecież zgodnie z obowiązującymi normami, np. PN-EN 13501-1, wiele zastosowań wyklucza użycie materiałów łatwopalnych. Co więcej, duża zdolność pochłaniania wilgoci oraz wysoka dyfuzja pary wodnej potrafią kompletnie zniszczyć warstwę izolacyjną – wilgotna izolacja to przepis na mostki termiczne i rozwój pleśni. Z mojego doświadczenia wynika, że niektórzy kierują się tylko jednym parametrem, zapominając o całościowym podejściu i wymaganiach stawianych przez normy branżowe. Prawidłowe podejście wymaga uwzględnienia wszystkich kluczowych parametrów: niepalności, niskiej lambdy, odporności na wilgoć i biologiczną degradację – tylko wtedy materiał spełni swoją rolę przez długie lata. W praktyce każdy poważny fachowiec patrzy właśnie na taki zestaw cech, a nie tylko na pojedynczy parametr czy marketingowe slogany producentów.