Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Przy wyborze zaworu rozprężnego do parownika w układzie pompy ciepła łatwo popełnić błąd, kierując się tylko częściowo spełnionymi wymaganiami albo własnym przyzwyczajeniem do starszych technologii. Przykładowo: zawór termostatyczny, choć stosowany od lat w chłodnictwie, pracuje samodzielnie – nie wymaga zewnętrznego sterownika, co od razu wyklucza go przy wymaganiu integracji z automatyką. Poza tym, nie daje aż tak precyzyjnej kontroli nad przegrzewem w zmiennych warunkach, zwłaszcza w dynamicznych systemach z pompami ciepła. Automatyczny zawór rozprężny w klasycznym rozumieniu to najczęściej rozwiązanie ciśnieniowe – reaguje mechanicznie na zmiany ciśnienia ssania i też nie zapewnia prawdziwej automatyki ani szybkiego zamknięcia przy awarii. Brakuje mu precyzji, a działania są raczej powolne i niekoniecznie przewidywalne w kontekście bezpieczeństwa. Z kolei zawory pływakowe to rozwiązanie archaiczne, spotykane głównie w dużych instalacjach przemysłowych ze zbiornikami cieczy, gdzie chodzi o utrzymanie stałego poziomu cieczy chłodniczej – nie mają one możliwości dozowania przerywaną strugą i są całkowicie niezależne od sterowników automatyki. Typowym błędem jest także utożsamienie „automatycznego” działania z faktycznym nadzorem elektronicznym, co nie jest prawdą – mechaniczne automaty „robią co mogą”, ale nie dają gwarancji bezpieczeństwa czy działania zgodnego z nowoczesnymi standardami branżowymi. W praktyce obecne wymagania dotyczące efektywności, bezpieczeństwa i integracji z systemami sterowania praktycznie zawsze kierują wybór w stronę elektronicznych zaworów rozprężnych. Z mojego punktu widzenia, wybierając inne rozwiązanie, ryzykujemy nie tylko niższą sprawność, ale i trudności przy serwisowaniu czy rozbudowie systemu.