Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Wybór odpowiedniego materiału do budowy instalacji chłodniczych opartych na amoniaku to jedna z kluczowych spraw, jeśli chodzi o bezpieczeństwo i trwałość systemu – niestety, nie wszystkie metale się do tego nadają. W przypadku miedzi czy jej stopów, takich jak mosiądz czy brąz, amoniak działa bardzo destrukcyjnie. Dochodzi do tak zwanego procesu amoniakalnej korozji naprężeniowej – metal traci swoje właściwości mechaniczne, pojawiają się pęknięcia, a nawet niewielkie stężenie amoniaku może spowodować dosłownie rozpad materiału w krótkim czasie. To jest typowy błąd myślowy: skoro miedź świetnie sprawdza się przy freonie czy CO₂, to może i z amoniakiem da radę – ale niestety tak nie jest. Z brązem czy mosiądzem jest jeszcze gorzej, bo te stopy są jeszcze bardziej podatne na korozję w obecności amoniaku; efekt może być nawet szybszy niż dla czystej miedzi. Praktyka pokazuje, że nawet niewielkie elementy z tych materiałów potrafią wywołać spore awarie, dlatego normy branżowe, jak PN-EN 378 i instrukcje producentów, jednoznacznie zakazują ich stosowania w instalacjach amoniakalnych. W profesjonalnych chłodniach nie spotyka się rur miedzianych czy armatury z brązu czy mosiądzu – to zwyczajnie zbyt ryzykowne i naraża użytkownika na duże straty. Stal natomiast, odpowiednio dobrana i zabezpieczona, może bezpiecznie pracować przez wiele lat, co jest potwierdzone zarówno przez praktyków, jak i standardy techniczne. Brak znajomości tych właściwości często prowadzi do mylnego wyboru materiałów, ale niestety kończy się to zawsze kłopotami eksploatacyjnymi.