Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Powszechne przekonanie, że połączenia rozłączne powinny być stosowane dla wszystkich elementów lub w przypadkach, gdzie występują drgania czy ryzyko nieszczelności, wynika często z uproszczonego rozumienia zasad serwisowania i bezpieczeństwa w chłodnictwie. W rzeczywistości jednak każde dodatkowe połączenie rozłączne to potencjalne źródło nieszczelności, a co za tym idzie – zagrożenie dla szczelności układu i środowiska. Instalowanie ich w każdym możliwym miejscu wprowadza niepotrzebne ryzyko i jest sprzeczne z normami, takimi jak PN-EN 378 czy zaleceniami producentów urządzeń. To, że układ chłodniczy pracuje w warunkach drgań, nie oznacza automatycznie, że należy stosować połączenia rozłączne – tu znacznie lepiej sprawdzają się połączenia lutowane lub spawane, które są znacznie bardziej odporne na drgania i długofalowo zapewniają większą szczelność. Podobnie myślenie, że rozłączki są potrzebne wszędzie, gdzie istnieje ryzyko nieszczelności, prowadzi na manowce – taka logika tylko zwiększa ilość potencjalnych punktów wycieku. W praktyce, zgodnie z dobrymi praktykami projektowania i eksploatacji, połączenia rozłączne montuje się głównie tam, gdzie są rzeczywiście potrzebne z punktu widzenia serwisu czy konserwacji, np. przy filtrach, zaworach lub urządzeniach wymagających okresowego demontażu. Zbytnie zaufanie do rozłącznych połączeń i ich nadmiarowe montowanie to częsty błąd początkujących monterów – lepiej dążyć do minimalizacji liczby tych połączeń, niż iść w ilość. Najważniejsze jest uzasadnienie technologiczne – to ono decyduje, gdzie połączenie rozłączne powinno się znaleźć, a gdzie nie.