Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

W branży chłodniczej krąży sporo mitów i uproszczeń dotyczących miejsc, w których powinno się wykonywać pomiary ciśnienia. Wiele osób błędnie zakłada, że wystarczy podpiąć manometr w dowolnym punkcie instalacji, a odczyt będzie miarodajny. To niestety nieprawda, bo każda część układu spełnia zupełnie inną rolę i ciśnienia w nich panujące mogą różnić się nawet kilkukrotnie. Częste nieporozumienie dotyczy zwłaszcza strony wysokiego ciśnienia – czyli obszaru między sprężarką a skraplaczem oraz samego skraplacza. Tam mierzy się ciśnienie skraplania, a nie parowania, więc uzyskanie informacji o przebiegu procesu odparowania w parowniku staje się niemożliwe. Z kolei punkt pomiarowy między skraplaczem a termostatycznym zaworem rozprężnym to w praktyce miejsce, gdzie czynnik jest jeszcze pod wysokim ciśnieniem – to nie jest ciśnienie parowania, tylko ciśnienie skraplania, co prowadzi do zupełnie innych wniosków przy analizie pracy urządzenia. Typowym błędem jest też utożsamianie miejsc montażu zaworów lub innych elementów automatyki z miejscami właściwego pomiaru ciśnienia – a przecież każdy element układu ma swoją określoną funkcję w termodynamicznym cyklu chłodniczym. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej mylą się osoby początkujące, które nie mają jeszcze wyczucia, gdzie kończy się „strona wysoka”, a zaczyna „strona niska” w układzie. Dobre praktyki serwisowe, potwierdzone wieloma normami branżowymi, jasno stwierdzają – ciśnienie parowania mierzy się po stronie niskiego ciśnienia, tuż przed wejściem czynnika do sprężarki. Tylko wtedy uzyskujemy rzeczywistą kontrolę nad parametrami odparowania i możemy poprawnie diagnozować oraz regulować system. Ignorowanie tej zasady prowadzi często do błędnych decyzji serwisowych i problemów z wydajnością całego układu.