Rurka kapilarna to bardzo ciekawy element instalacji chłodniczych, bo ona sama nie posiada żadnej bezpośredniej regulacji ilości przepływającego czynnika. Pracuje na zasadzie różnicy ciśnień między skraplaczem a parownikiem, więc jeśli nalejemy za dużo lub za mało czynnika, cała praca instalacji od razu się rozjedzie. W układach z rurką kapilarną poprawne dobranie ilości czynnika chłodniczego jest kluczowe, bo nawet drobne odchylenia powodują spadek wydajności, mrożenie się parownika lub wręcz zbyt wysokie ciśnienie w skraplaczu. Z mojej praktyki wynika, że szczególnie w lodówkach domowych, gdzie wszystko jest „na styk”, można łatwo zepsuć instalację przez niedbale wykonane napełnianie. W przeciwieństwie do układów z zaworem rozprężnym czy pływakowym, tu nie mamy żadnej automatycznej korekty – rurka kapilarna nie wybacza błędów. Standardy branżowe (np. wytyczne producentów AGD) jasno mówią o konieczności ważenia czynnika z dokładnością do kilku gramów, a w praktyce spotyka się nawet wymagane tzw. testy „na lampę”, żeby wyłapać najmniejsze nieprawidłowości działania po napełnieniu. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce naprawdę dobrze ogarnąć serwisowanie lodówek z kapilarą, musi po prostu nauczyć się precyzji i cierpliwości. Przekroczenie ilości czynnika nawet o 10 gramów potrafi spowodować, że lodówka nie będzie mrozić w ogóle albo wejdzie w tryb ciągłej pracy. To, jakie skutki wywoła nieprawidłowe napełnienie, zależy od konstrukcji, ale jedno jest pewne: rurka kapilarna nie wybacza błędów.
W instalacjach chłodniczych bardzo ważne jest zrozumienie, jak działa układ rozprężania czynnika i od czego zależy jego ilość. W przypadku elektronicznego przekaźnika pływakowego, jego głównym zadaniem jest zazwyczaj sterowanie poziomem cieczy w zbiorniku lub systemie, ale nie odpowiada on bezpośrednio za dokładną regulację dopływu czynnika do parownika w kontekście procesu rozprężania. Tutaj ilość czynnika jest regulowana w sposób automatyczny i nie wymaga aż takiej precyzji podczas napełniania, bo urządzenia tego typu mają wbudowane mechanizmy kompensujące drobne wahania. Zawór pływakowy niskiego ciśnienia działa bardzo podobnie – steruje on poziomem cieczy na bazie zmiany ciśnienia i też potrafi w praktyce poradzić sobie z pewnymi odchyleniami ilości czynnika. Termostatyczny zawór rozprężny to już dość zaawansowany element – on reguluje ilość czynnika trafiającego do parownika na podstawie temperatury i ciśnienia, więc sam „pilnuje”, by dawka była optymalna. W tych wszystkich przypadkach napełnianie układu czynnikiem nie wymaga aż takiej dokładności, bo system potrafi sam się zaadaptować do małych błędów serwisowych. Często spotykam się z opinią, że skoro zawór cokolwiek reguluje, to popełnienie błędu przy napełnianiu nie ma większego znaczenia, ale to tylko częściowo prawda – są granice tolerancji, lecz nie są one aż tak wąskie, jak w przypadku kapilary. Typowym błędem jest mylenie słowa „regulacja” z „automatyczną korektą”, ale rurka kapilarna jej nie zapewnia. To jest tylko przewężenie, które nie reaguje na warunki pracy, więc wszelkie nieprawidłowości w ilości czynnika od razu odbijają się na efektywności chłodzenia. Zawory i pływaki są o wiele bardziej wyrozumiałe, ale to rurka kapilarna jest tym elementem, gdzie precyzja nabiera zupełnie innego znaczenia i praktycznie decyduje o sprawności całego układu.