Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Gdy analizuje się stan parownika w układzie chłodniczym, łatwo popełnić błędny wniosek, patrząc tylko na objawy, a nie rozumiejąc ich rzeczywistego źródła. Szronienie parownika w sposób równomierny nie jest oznaką awarii sprężarki, wręcz przeciwnie – awaria sprężarki zazwyczaj przejawia się brakiem chłodzenia, brakiem szronu albo nierównomiernym oszronieniem wskutek nieprawidłowego tłoczenia czynnika. W przypadku uszkodzenia zaworu termostatycznego najczęściej obserwuje się nierównomierny rozkład szronu, np. zbyt duże oszronienie na początku parownika lub nawet jego brak na końcu, co świadczy o wadliwej regulacji ilości czynnika. Częstym błędem jest myślenie, że presostat różnicowy, czyli czujnik ciśnienia, wpływa bezpośrednio na stan szronienia – on sygnalizuje i chroni instalację przed nieprawidłowymi ciśnieniami, ale nie steruje rozdziałem czynnika w parowniku. Wielu początkujących techników zakłada, że każda anomalia w pracy układu to efekt uszkodzenia któregoś z tych elementów, zapominając o podstawowych zasadach wymiany ciepła. Prawidłowa praca parownika zawsze objawia się właśnie równomiernym pokryciem szronem, bo oznacza to, że cały wymiennik bierze udział w procesie chłodzenia. Jeśli szron pojawia się nierównomiernie lub wcale, należy szukać przyczyny w złej regulacji układu, niedoborze czynnika lub ograniczonym przepływie powietrza. Moim zdaniem, zawsze warto wracać do podstaw i patrzeć na całość układu, nie tylko na pojedynczy element – to pozwala unikać takich mylnych założeń.