Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Temat łączenia rurociągów klimatyzacyjnych typu Spiro wydaje się prosty, ale w praktyce wywołuje sporo nieporozumień. Często powiela się błędne wyobrażenia z innych branż, gdzie spawanie czy laminowanie jest normą, jednak przy wentylacji takie praktyki zupełnie się nie sprawdzają. Spawanie czołowe tych rur jest praktycznie niewykonalne – Spiro wykonuje się z cienkiej blachy stalowej, zwykle ocynkowanej, i ten materiał nie nadaje się do typowego spawania na budowie. Próba spawania grozi powstaniem nieszczelności, nadmiernymi odkształceniami i, powiem szczerze, strasznym bałaganem montażowym. Laminowanie żywicą epoksydową na miejscu montażu to pomysł zupełnie oderwany od realiów – nie zapewnia wymaganej szczelności, jest czasochłonne, niezgodne z wytycznymi producentów i generuje problemy przy serwisie, bo rozmontowanie takiego połączenia graniczy z cudem. Z kolei owijanie styku taśmą aluminiową może i sprawdzi się przy drobnych nieszczelnościach czy doraźnych naprawach, ale zupełnie nie gwarantuje trwałego, mechanicznego połączenia. Jest to rozwiązanie doraźne, a nie systemowe. Niestety, takie podejście często wynika z nieznajomości norm branżowych (np. PN-EN 1505, PN-EN 12237), które jasno mówią o stosowaniu fabrycznych łączników. Głównym błędem myślowym jest tu traktowanie przewodów Spiro jak zwykłych rur stalowych lub tworzywowych, które można „po swojemu” łączyć dowolną techniką. W rzeczywistości jedynie dedykowane łączniki dają pewność zachowania szczelności, wytrzymałości i łatwości eksploatacji systemu. Łączenie niezgodne ze sztuką to potem problemy z kontrolą jakości, gwarancją i, co najgorsze, z komfortem użytkowników podłączonych do takiej instalacji. Warto więc trzymać się sprawdzonych standardów, co wychodzi na dobre zarówno monterom, jak i inwestorom.