Najmniejsza średnica rurociągu w układzie chłodniczym z czynnikiem R404A faktycznie znajduje się na dopływie do zaworu regulacyjnego, który zwykle jest zaworem rozprężnym. Wynika to z faktu, że w tym miejscu czynnik chłodniczy występuje w stanie ciekłym, pod wysokim ciśnieniem i relatywnie niskiej objętości, dlatego przepływ wymaga cienkiej rurki kapilarnej lub przewodu o małej średnicy. Takie rozwiązanie pozwala na precyzyjną kontrolę ilości czynnika wtryskiwanego do parownika i jest zgodne z wytycznymi projektowymi oraz praktyką branżową. Przykładowo, w instalacjach komercyjnych oraz przemysłowych stosuje się cieńsze przewody cieczy właśnie na tym odcinku, co ogranicza straty czynnika i zwiększa wydajność energetyczną całego układu. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących chłodników myli tę część z przewodami ssawnymi, które mają znacznie większą średnicę, bo transportują gaz o niskim ciśnieniu i dużej objętości. Warto pamiętać, że właściwy dobór średnicy jest kluczowy dla uniknięcia spadków ciśnienia i nadmiernych strat energii. Odpowiednie projektowanie tej części instalacji jest zgodne z normami, np. PN-EN 378 i wytycznymi producentów zaworów rozprężnych.
W układzie chłodniczym z czynnikiem R404A łatwo popełnić błąd przy określaniu, gdzie powinna być najmniejsza średnica rurociągu. Wiele osób zakłada, że na wypływie z parownika lub na dopływie do sprężarki przewody powinny być najwęższe, bo tam kończy się proces odparowania i czynnik wraca do sprężania. Jednak to mylne myślenie. Rurociągi ssawne, czyli te prowadzące od parownika do sprężarki, muszą mieć stosunkowo dużą średnicę, bo transportują gaz o niskim ciśnieniu i dużej objętości. Zbyt cienka rura na tym odcinku powoduje zwiększone opory przepływu, wyższe spadki ciśnienia i niższą efektywność chłodzenia. W praktyce, zawężanie tych rurociągów prowadzi do przegrzewania sprężarki, a nawet może doprowadzić do jej uszkodzenia. Co do wypływu z zaworu regulacyjnego, czynnik dopiero co zmienia tam stan z cieczy na mieszaninę gaz-ciecz, ale przepływ musi być odpowiednio zapewniony, żeby nie ograniczać wydajności. W tym miejscu średnica przewodu dostosowana jest do parametrów parownika i potrzeb instalacji, ale nie jest najmniejsza w całym układzie. Najczęstszy błąd logiczny to utożsamianie najmniejszego przekroju z końcami układów, a nie z miejscem, gdzie rzeczywiście występuje największe ciśnienie i najmniejsza objętość przepływu – czyli na cieczy przed zaworem rozprężnym. Właściwe podejście do doboru średnic wynika z praktyki, wytycznych producentów i norm branżowych. Przewody cieczy przed zaworem są projektowane na małe przepływy przy wysokim ciśnieniu, a ich rozmiar wynika z konieczności minimalizowania strat energii i precyzyjnego dawkowania czynnika. Z mojego punktu widzenia, błędne odpowiedzi wynikają najczęściej z braku praktyki i znajomości procesów termodynamicznych zachodzących w instalacji chłodniczej.