Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Wybór miejsca montażu czujnika termostatu w chłodziarkach domowych to naprawdę kluczowa sprawa, jeśli zależy nam na precyzyjnej i oszczędnej pracy urządzenia. Wiele osób mylnie zakłada, że temperatura tuż za odwadniaczem albo za sprężarką będzie dobrym odnośnikiem, bo tam przecież czynnik chłodniczy jest „świeżo” sprężony lub oczyszczony. Jednak w rzeczywistości temperatura w tych miejscach nie odzwierciedla tego, co dzieje się w samej komorze chłodzenia – tam głównie obserwujemy temperaturę czynnika w stanie ciekłym lub gazowym, często mocno odbiegającą od temperatury powietrza w lodówce. Montaż czujnika na skraplaczu również nie ma sensu, bo skraplacz oddaje ciepło do otoczenia i jego temperatura zależy od intensywności pracy sprężarki i warunków zewnętrznych, a nie od tego, jak schłodzone są nasze produkty. Typowym błędem jest myślenie, że skoro skraplacz lub rura za sprężarką „parują” albo są gorące, to to znaczy coś ważnego dla sterowania – niestety, to prowadzi do źle dobranej regulacji, przegrzewania sprężarki lub zbyt częstych cykli załączania. W branży chłodniczej przyjęło się, że jedynym sensownym miejscem jest sam parownik, bo to tam dochodzi do rzeczywistego odbierania ciepła z wnętrza lodówki. Czujnik na parowniku gwarantuje, że termostat reaguje na realne potrzeby użytkownika, a nie na przypadkowe zmiany temperatury w innych miejscach układu. Przekładanie czujnika gdziekolwiek indziej to niestety proszenie się o kłopoty – od nierównomiernego chłodzenia, przez nadmierny pobór prądu, aż po szybsze zużycie sprężarki. W praktyce widuje się różne „patenty”, ale żadna z tych metod nie spełnia wymagań obecnych standardów technicznych ani oczekiwań klientów względem energooszczędności i trwałości sprzętu.