Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Wiele osób zastanawia się, jakie jeszcze są metody regulacji wydajności chłodniczej poza prostym włączaniem i wyłączaniem sprężarki. Jednym z nietrafionych pomysłów jest dodawanie dodatkowej przestrzeni szkodliwej – chodzi tu o powiększenie martwej objętości w sprężarce, co faktycznie zmniejsza jej wydajność, ale jest to zabieg dość skomplikowany konstrukcyjnie i średnio opłacalny w małych urządzeniach. Tego typu rozwiązania można spotkać raczej w dużych sprężarkach przemysłowych, gdzie rzeczywiście ma to sens techniczny i ekonomiczny. Z kolei upust czynnika ze strony tłocznej na ssawną, czyli tzw. bypass, powoduje duże straty energetyczne. W praktyce część sprężonego gazu wraca do strony ssącej, przez co sprężarka wykonuje niepotrzebną pracę – spręża czynnik, który zaraz wróci na początek procesu. Takie marnotrawstwo energii jest nieakceptowalne w nowoczesnych, oszczędnych systemach chłodniczych, zwłaszcza gdy chodzi o małe urządzenia, gdzie liczy się każda kilowatogodzina. Natomiast dławienie czynnika na ssaniu polega na sztucznym obniżeniu ciśnienia po stronie ssącej, co wprawdzie ogranicza wydajność, ale prowadzi do obniżenia efektywności pracy całego układu: spada współczynnik wydajności chłodniczej (COP), wzrasta pobór mocy, a sprężarka narażona jest na niekorzystne warunki pracy, co może skrócić jej żywotność. Moim zdaniem takie rozwiązania są pozostałością starszych technologii i dziś raczej się ich nie stosuje w praktyce – branżowe normy i zalecenia producentów wskazują jasno, że dla małych urządzeń najważniejsza jest prostota i niezawodność. Największym błędem myślowym w tych przypadkach jest próba stosowania rozwiązań typowych dla dużych instalacji do sprzętu o małej mocy lub mylenie celów: regulacja wydajności powinna zawsze iść w parze z efektywnością energetyczną, a nie tylko chwilowym ograniczaniem chłodzenia.