Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

W układach chłodniczych z termostatycznym zaworem rozprężnym bardzo często błędnie źródła mokrej pracy sprężarki upatruje się w ogólnej ilości czynnika w instalacji lub w samych nastawach zaworu. W rzeczywistości zbyt mała ilość czynnika w instalacji prowadzi raczej do zbyt dużego przegrzania, co objawia się suchą pracą sprężarki – czyli brakuje tam cieczy, a nie jej nadmiar trafia do sprężarki. To dość częsty błąd w rozumieniu tych zjawisk, bo nie zawsze oczywiste są skutki niedoboru czynnika. Podobnie, jeśli nastawimy zbyt duże przegrzanie na TZR, zawór będzie wpuszczał mniej czynnika do parownika, co znowu prowadzi do suchej pracy, nie do zalewania sprężarki. Z kolei za mała wydajność zaworu rozprężnego powoduje, że czynnik nie jest dostarczany w odpowiedniej ilości, przez co parownik nie pracuje efektywnie i znowu przegrzanie będzie wysokie, a sprężarka nie będzie miała do czynienia z cieczą. W praktyce te odpowiedzi wynikają z przeświadczenia, że każdy problem z pracą sprężarki ma związek głównie z ilością czynnika lub wydajnością zaworu, ale to uproszczenie. Kluczowe jest rozumienie, że przy mokrej pracy decyduje sytuacja, w której ciecz przedostaje się do sprężarki, a to najczęściej wynika z błędnego sygnału dla TZR – właśnie przez nieprawidłowe zamocowanie czujnika. Z mojego doświadczenia wynika, że w codziennej pracy serwisantów to właśnie niedokładność przy montażu czujnika prowadzi do takich problemów i dlatego praktycy zawsze sprawdzają nie tylko nastawy, lecz też mechaniczne zamocowanie czujnika i izolację. To są detale, które odróżniają poprawnie działającą instalację od tej, która grozi kosztownymi awariami.