Kwalifikacja: ELE.04 - Eksploatacja i organizacja robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Analizując tabelę klas wydajności energetycznej, łatwo popełnić błąd, skupiając się tylko na jednym z parametrów lub błędnie odczytując przedziały. Często można się nabrać na mylną analogię – na przykład wydaje się, że jeśli SCOP jest wysoki, to i SEER musi być niezły, a jednak nie zawsze tak jest. Przypomnijmy: SEER dotyczy trybu chłodzenia, a SCOP trybu grzania – i każdy z tych wskaźników ma osobne progi dla klasy energetycznej. Przy SEER = 3,98 patrzymy na przedział 3,60 ≤ SEER < 4,10 – to jest klasa D, czyli najniższa dopuszczalna dla efektywności chłodzenia. Z kolei SCOP = 4,17 wrzucamy w przedział 4,00 ≤ SCOP < 4,60, co daje klasę A+ w trybie grzania. Typowym nieporozumieniem jest mieszanie tych wskaźników – ktoś może pomylić się i przypisać klasę B, bo 4,17 wydaje się pasować do obydwu przypadków, ale wtedy nie rozróżnia się, że jeden wskaźnik nie decyduje o obu trybach. W branży HVAC takie błędne klasyfikacje mogą skutkować niewłaściwym doborem urządzeń, co przekłada się na wyższe koszty eksploatacji albo rozczarowanie użytkowników. Często też spotyka się sytuacje, gdzie ktoś bierze pod uwagę tylko najpopularniejsze klasy (np. A lub B), ignorując, że dla niższych wartości SEER czy SCOP przewidziane są klasy C lub D. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepszą praktyką jest zawsze odnosić się do aktualnych tabel (zgodnych z normą Ecodesign) i sprawdzać niezależnie oba wskaźniki – to pozwala uniknąć kosztownych pomyłek i źle dobranych urządzeń. Ostatecznie, poprawne rozpoznanie klasy energetycznej to oszczędność i komfort użytkowania przez wiele lat.