Kwalifikacja: ELE.04 - Eksploatacja i organizacja robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Analizując wskazane odpowiedzi, widać kilka powtarzających się błędnych założeń, które często pojawiają się podczas pracy z układami chłodniczymi. Po pierwsze, przegrzanie pary czynnika chłodniczego nie równa się ani temperaturze odczytanej na termometrze, ani przypadkowej różnicy odczytów. To różnica pomiędzy rzeczywistą temperaturą pary wychodzącej z parownika a temperaturą nasycenia, odczytaną z tabeli właściwości danego czynnika dla zmierzonego ciśnienia. Odpowiedź 0 K sugeruje, że para wychodząca z parownika jest dokładnie w stanie nasycenia – a to sytuacja niepożądana, bo grozi powrotem cieczy do sprężarki i jej uszkodzeniem. Inne błędne odpowiedzi (np. 10 K lub 15 K) mogą wynikać z mylnej interpretacji tabeli lub nieuwzględnienia dokładnych wartości ciśnienia i temperatury – czasem ktoś patrzy tylko na temperaturę lub źle interpoluje dane z tabeli. W rzeczywistości przy ciśnieniu 3,48 bar dla R134a temperatura nasycenia wynosi 5°C (zgodnie z tabelą), więc przegrzanie obliczamy jako 10°C – 5°C = 5 K. Przyjęcie 10 K lub 15 K byłoby za wysokim przegrzaniem – takie wartości mogą wskazywać na przesadnie ustawiony zawór rozprężny lub nieszczelność w parowniku, co prowadzi do spadku sprawności i zużycia energii. W branży dobrą praktyką jest regularna kontrola tych parametrów, bo mają one bezpośredni wpływ na pracę całego układu. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej popełnianym błędem jest nieuwzględnianie ciśnienia nasycenia i poleganie wyłącznie na wskazaniach termometru. Prawidłowa diagnoza wymaga zawsze korzystania z tabeli własności czynnika i łączenia pomiarów temperatury z ciśnieniem ssania. W technice chłodniczej detaliczność i precyzja to podstawa – każde uproszczenie skraca żywotność urządzeń i może być kosztowne.