Kwalifikacja: BUD.03 - Wykonywanie robót dekarsko-blacharskich

Często podczas analizowania sposobu mocowania desek pod papę pojawia się pokusa, by stosować bardziej masywne rozwiązania – czy to przez zwiększenie liczby gwoździ, czy przez mocowanie do co drugiej krokwi. Takie podejście wydaje się bezpieczniejsze, ale w rzeczywistości nie wpływa pozytywnie na trwałość ani stabilność podkładu. Mocowanie do co drugiej krokwi prowadzi do powstawania stref słabszych, gdzie deska nie ma oparcia i łatwo może się wyginać między podporami. W praktyce skutkuje to nieszczelnościami, falowaniem papy i nawet skróceniem żywotności pokrycia. Z kolei stosowanie po dwa lub trzy gwoździe do jednej krokwi dla każdej deski przy szerokości do 15 cm jest niepotrzebnym nadmiarem – deska o tej szerokości nie wymaga tak gęstego mocowania, bo nie generuje takich sił, żeby to było uzasadnione. Co więcej, zbyt duża liczba gwoździ może powodować pękanie drewna, zwłaszcza jeśli jest ono lekko przesuszone albo z wadami – przybijanie trzech gwoździ do każdej krokwi to marnotrawstwo materiału i czasu. Spotkałem się z wykonawcami, którzy automatycznie przybijali deski tak, jakby chodziło o podłogę – a przecież dach to zupełnie inne obciążenia. Typowym błędem myślowym jest też przekonanie, że 'więcej znaczy lepiej', podczas gdy kluczowe jest optymalne rozmieszczenie i wykorzystanie właściwości materiału. W branży dekarskiej zaleca się, aby dla desek o szerokości do 15 cm stosować jedno mocowanie do każdej krokwi – to standard, który wynika z wieloletniej praktyki i badań. Prawidłowy montaż to nie tylko bezpieczeństwo, ale i ekonomia pracy, a przesadne 'zabezpieczanie' prowadzi w efekcie do niepotrzebnych problemów i strat.