Kwalifikacja: BUD.03 - Wykonywanie robót dekarsko-blacharskich

Często spotyka się pewne nieporozumienia przy rozpoznawaniu rodzajów więźb dachowych, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z kilkoma dość podobnymi rozwiązaniami, jak krokwiowa, jętkowa czy kleszczowa. Wskazanie więźby płatwiowej jako poprawnej odpowiedzi wiąże się zwykle z błędnym utożsamianiem obecności kilku poziomych elementów z płatwiami, choć w tej konstrukcji na rysunku wyraźnie tego nie widać – nie ma tam podpór pośrednich ani płatwi, które przenosiłyby ciężar z krokwi na słupy. Z kolei więźba kleszczowa charakteryzuje się obecnością tzw. kleszczy – czyli podwójnych elementów obejmujących słupy, co jest typowe dla większych rozpiętości i bardziej rozbudowanych konstrukcji, tu jednak nie dostrzeżesz tych łączników. Bardzo łatwo pomylić to również z konstrukcją wieszarową, która natomiast wykorzystuje wieszary do przenoszenia sił rozciągających i jest stosowana zazwyczaj przy bardzo dużych rozpiętościach, gdzie nie ma możliwości zastosowania podpór pośrednich. Co ciekawe, sporo osób uznaje każdy dach z elementami poziomymi za więźbę kleszczową lub płatwiową, co nie jest zgodne z dobrą praktyką – w standardach projektowych, takich jak PN-B-03150, zwraca się uwagę właśnie na rolę jętki jako kluczowego elementu więźby jętkowej, ograniczającego rozpiętość krokwi. Przesądza to o wyborze takiego rozwiązania, szczególnie w budynkach jednorodzinnych czy małych obiektach. Prawidłowa identyfikacja więźby wynika więc z rozumienia, jakie elementy przenoszą główne siły i jak rozplanowane są podpory pośrednie. Z mojego doświadczenia najczęstszym błędem jest ocenianie konstrukcji wyłącznie po liczbie poziomych belek, bez głębszego spojrzenia na ich funkcję. Dlatego zawsze warto przeanalizować, czy występują typowe dla danego systemu detale – w tym przypadku kluczowa była obecność jętki bez dodatkowych podpór pośrednich czy słupów.