Kwalifikacja: TKO.03 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem dróg kolejowych

Często spotyka się przekonanie, że do budowy toru stykowego najważniejsze są szyny długie czy bloki rozjazdowe, albo nawet podkłady zbrojone, jednak to podejście wynika raczej z myślenia o tradycyjnych, mniej zmechanizowanych metodach budowy czy remontów torów. Szyny długie sprawdzają się głównie przy torach bezstykowych, gdzie minimalizuje się liczbę złącz szynowych w celu ograniczenia hałasu i poprawy komfortu jazdy. W przypadku torów stykowych, czyli takich, gdzie dalej stosuje się połączenia szynowe, kluczowe jest przygotowanie gotowych przęseł torowych w bazie, bo to one usprawniają cały proces budowy, pozwalają na szybki montaż i ograniczają ryzyko błędów podczas układania toru bezpośrednio na szlaku. Bloki rozjazdowe natomiast to zupełnie inny temat – są potrzebne, gdy budujemy rozjazdy, czyli miejsca krzyżowania się lub rozwidlenia torów. W przypadku typowego szlaku, gdzie nie przewiduje się rozjazdów, przygotowywanie bloków rozjazdowych byłoby marnowaniem sił i środków. Podkłady zbrojone są oczywiście ważne, zwłaszcza tam, gdzie podłoże jest słabe, ale sam ich wybór czy przygotowanie nie wystarczy, żeby mówić o pełnej mechanizacji toru stykowego – dopiero prefabrykacja całych przęseł umożliwia zastosowanie ciężkich maszyn montażowych i osiągnięcie wysokiej wydajności. Z mojego doświadczenia wynika, że część osób myli samą dostawę materiałów z przygotowaniem do mechanizowanego montażu, a to jednak dwie różne sprawy. W praktyce tylko przęsła torowe dają tę powtarzalność i precyzję, jaka jest wymagana przez współczesne normy i wytyczne branżowe, na przykład przez instrukcję Id-1 PKP PLK. Warto o tym pamiętać, żeby unikać typowych błędów organizacyjnych i technicznych na placu budowy.