Kwalifikacja: TKO.03 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem dróg kolejowych

Wiele osób wybierając inną wartość niż 6 mm, może kierować się błędnym przekonaniem, że dopuszczalne nierówności pionowe dla prędkości 100 km/h powinny być wyraźnie niższe lub wyższe, zależnie od intuicyjnego podejścia do bezpieczeństwa i komfortu jazdy. Często myli się poziome i pionowe nierówności, ponieważ w praktyce tor wymaga kontroli w obu płaszczyznach, a liczby w tabeli są do siebie dość podobne. Na przykład 4 mm i 5 mm to wartości pojawiające się w innych kategoriach prędkości lub dla nierówności poziomych, przez co łatwo się pomylić podczas szybkiej analizy tabeli. Zdarza się też, że osoby uczące się tego materiału mylą wymagania dla eksploatacji bieżącej z tymi dla odbioru ostatecznego po pełnej wymianie szyn i podkładów – a to są bardziej restrykcyjne kryteria. Zbyt niska wartość, np. 4 mm, niepotrzebnie zawężałaby margines błędu i mogłaby prowadzić do nieuzasadnionych kosztów utrzymania, natomiast zbyt wysoka, np. 8 mm, zagrażałaby bezpieczeństwu, zwłaszcza przy prędkościach powyżej 80 km/h. Dobrą praktyką jest bazować na aktualnych standardach branżowych, gdzie dla 100 km/h wyznaczono 6 mm jako kompromis między bezpieczeństwem, komfortem i trwałością toru. Dobrze mieć świadomość, że te wartości to efekt wieloletnich analiz i eksploatacji linii kolejowych, a nie przypadkowe liczby. Często spotykam się z przekonaniem, że niewielka różnica w milimetrach nie ma znaczenia – a jednak w infrastrukturze kolejowej takie detale decydują o stateczności toru i możliwościach ruchu większych prędkości bez ryzyka powstawania nadmiernych drgań czy uszkodzeń nawierzchni. Warto więc dokładnie analizować takie tabele i rozumieć, skąd biorą się konkretne liczby w normach i przepisach.