Kwalifikacja: TKO.03 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem dróg kolejowych

W praktyce kolejowej bardzo często spotyka się rozbieżności w interpretacji miejsca pomiaru zużycia bocznego główki szyny i to niestety prowadzi do szeregu nieporozumień. Przede wszystkim pomiar wykonywany wewnątrz toków szynowych, ale na głębokości 10 mm poniżej powierzchni tocznej, nie uwzględnia faktycznego miejsca najbardziej narażonego na intensywne oddziaływanie sił bocznych od obrzeża koła – a to właśnie 15 mm jest tą kluczową głębokością, wskazaną przez normy branżowe jak Instrukcja Id-107. Przenosząc pomiar na zewnątrz toków szynowych, niezależnie od głębokości (czy to 10 czy 15 mm), całkowicie pomija się rzeczywiste miejsce styku koła z szyną. To typowy błąd myślowy – niektórzy myślą, że skoro zużycie może pojawiać się na całej szerokości główki, to nie ma znaczenia gdzie się mierzy. Jednak w praktyce najważniejsze jest właśnie wnętrze toku szynowego, bo to tam obrzeże koła oddziałuje z największą siłą, powodując stopniowe zmniejszanie szerokości główki i powstawanie tzw. „wżerów”. Pomiar na innych wysokościach albo na zewnątrz tory nie pozwala na ocenę realnego stopnia zużycia, a co za tym idzie – nie daje prawdziwego obrazu stanu technicznego szyny. Moim zdaniem, takie nieprecyzyjne podejście jest niestety pokłosiem braku znajomości aktualnych instrukcji lub po prostu rutynowego powielania starych nawyków, które nie mają już uzasadnienia we współczesnych realiach utrzymania infrastruktury kolejowej. Warto więc zawsze sięgać do obowiązujących standardów, bo tylko wtedy można mieć pewność, że tor jest diagnozowany rzetelnie i bezpiecznie.