Kwalifikacja: TKO.03 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem dróg kolejowych

Odpowiedzi sugerujące, że szkic przedstawia przekrój poprzeczny torów na prostej, na równi stacyjnej lub na przejeździe kolejowym, wskazują na niezrozumienie, jak wygląda profil drogi kolejowej w tych miejscach. Na prostych odcinkach torów profil nasypu i ułożenie torowisk są zupełnie inne – oba tory leżą na tym samym poziomie, bez widocznej przechyłki, bo nie występuje tam siła odśrodkowa wymagająca kompensacji. Na równi stacyjnej szczególnie dba się o to, by tory były wypoziomowane – chodzi nie tylko o bezpieczeństwo, ale i o wygodę wsiadania i wysiadania pasażerów, a także łatwość obsługi technicznej. Przechyłka w takich miejscach byłaby wręcz niepożądana, bo mogłaby utrudnić manewry lub postój składów. Natomiast przejazdy kolejowe, ze względów bezpieczeństwa i wygody dla ruchu drogowego, muszą być budowane na możliwie płaskim, prostym odcinku bez przechyłki – nawet minimalne nachylenie poprzeczne mogłoby powodować trudności dla pojazdów kołowych lub pieszych. Często spotykanym błędem jest utożsamianie każdego wyniesienia toru z łukiem – w rzeczywistości tylko na łukach szlaku kolejowego stosuje się ten specyficzny przekrój poprzeczny, właśnie z powodu działania siły odśrodkowej. W praktyce inżynierskiej takie nieporozumienia prowadzą do awarii, problemów eksploatacyjnych czy nawet wypadków, dlatego znajomość podstawowych zasad projektowania przekrojów poprzecznych torów jest absolutnie kluczowa w pracy technika kolejowego.