Kwalifikacja: TKO.03 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem dróg kolejowych

Zagadnienie napraw przytwierdzeń szynowych bywa często mylone, głównie przez zamienne używanie terminów z różnych systemów mocowania. Użycie wkrętu i śruby stopowej jest charakterystyczne dla starszych typów przytwierdzeń, zwłaszcza na podkładach drewnianych, gdzie nie stosuje się sprężystych elementów dociskowych. Co więcej, śruba stopowa pełni zupełnie inną funkcję niż łapka sprężysta – jej zadaniem jest mechaniczne, sztywne przykręcenie stopy szyny, co nie zapewnia wymaganej elastyczności w typie SB-3. Z kolei łapka i podkładka żebrowa to rozwiązania typowe dla przytwierdzeń typu K oraz niektórych starszych układów, gdzie podkładka żebrowa rozkłada nacisk, ale nie gwarantuje efektywnego docisku dynamicznego, jakiego wymaga nowoczesny ruch kolejowy. Podobnie nakrętka i podkładka podszynowa są obecne w innych, bardziej archaicznych rozwiązaniach lub jako elementy napraw prowizorycznych, jednak nie spełniają standardów przewidzianych dla SB-3, zwłaszcza jeśli chodzi o trwałość i odporność na poluzowanie pod wpływem drgań. Często spotykanym błędem jest szukanie najbliższego zamiennika spośród znanych elementów zamiast sięgnięcia po specyficzne części dedykowane do SB-3. To wynika trochę z rutyny, trochę z braku wiedzy o szczegółowych różnicach między systemami. W praktyce tylko wkładka dociskowa i łapka sprężysta zapewniają odpowiednią sprężystość połączenia, redukują zjawisko podbijania toru i przeciwdziałają odkształceniom pionowym szyny. Dlatego tak istotne jest stosowanie właściwych elementów zgodnie z normami branżowymi – używanie innych rozwiązań może prowadzić do szybszego zużycia toru, konieczności częstszych napraw i obniżenia bezpieczeństwa ruchu kolejowego.