Kwalifikacja: TKO.03 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem dróg kolejowych

W praktyce naprawy wyrobionych otworów po wkrętach w drewnianych podkładach kolejowych wymagają rozwiązań, które będą współpracowały ze strukturą drewna, a jednocześnie zapewnią długotrwałą wytrzymałość. Masa bitumiczna, choć bywa stosowana w innych obszarach budownictwa, tutaj się nie sprawdza – nie gwarantuje odpowiedniego usztywnienia otworu, a poza tym nie wiąże się trwale z drewnem, przez co po pewnym czasie wkręt może się znowu obluzować. Podobny problem dotyczy żywicy epoksydowej – owszem, jest wytrzymała, ale nie oddycha ani nie współpracuje z pracą drewna, a w przypadku zmiennych temperatur i wilgotności może prowadzić do pęknięć lub rozwarstwienia. Co ciekawe, w środowisku kolejarzy mówi się też o próbach stosowania dybli z plastiku, ale one mają zupełnie inne właściwości sprężyste, do tego nie zapewniają odpowiedniej przyczepności dla wkręta i mogą z czasem wypadać lub po prostu się odkształcić. Najczęstszy błąd to kierowanie się trwałością mas chemicznych zamiast kompatybilnością z drewnem – tu właśnie tkwi sedno. Dobre praktyki branżowe i polskie instrukcje jasno wskazują, że to drewniane dyble powinny być wykorzystywane, bo tylko one zapewniają właściwą pracę i bezpieczeństwo konstrukcji. Z mojego punktu widzenia, próby z masami czy innymi tworzywami to najczęściej efekt szukania łatwych rozwiązań, które w dłuższej perspektywie nie przynoszą zamierzonego efektu. Drewno do drewna – to najpewniejsza droga w tej dziedzinie i właśnie dlatego takie podejście jest ciągle stosowane przez doświadczonych kolejarzy.