Kwalifikacja: TKO.03 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem dróg kolejowych

Wybierając materiał na podkłady kolejowe, nie wystarczy kierować się tylko dostępnością drewna czy jego ceną – liczy się przede wszystkim wytrzymałość mechaniczna, odporność na warunki atmosferyczne i biologiczne, a także trwałość w długim okresie. Sosna, mimo że jest stosunkowo łatwo dostępna i tania, niestety nie dorównuje dębowi pod względem odporności na ścieranie, wilgoć czy atak grzybów i owadów. Jej miękkość sprawia, że pod wpływem ciężaru pociągów szybciej się odkształca i zużywa, nawet po impregnacji. Świerk to drewno jeszcze mniej odporne, dość lekkie i mało wytrzymałe – w praktyce nie spotyka się podkładów świerkowych na liniach kolejowych normalnej eksploatacji, bo po prostu nie wytrzymałyby tylu lat w tak trudnych warunkach. Modrzew ma wprawdzie lepszą odporność na wilgoć niż sosna czy świerk, ale jest bardziej podatny na pękanie i nie ma takiej twardości jak dąb, przez co jego żywotność w torowisku znacząco ustępuje dębowi. Bardzo częstym błędem jest zakładanie, że każdy gatunek drewna można wystarczająco dobrze zabezpieczyć impregnatami – w praktyce nawet najlepsza impregnacja nie zastąpi naturalnych właściwości drewna. Zdarza się też, że wybiera się drewno iglaste przez wzgląd na koszty czy łatwość obróbki, ale takie rozwiązania długoterminowo przynoszą więcej problemów niż oszczędności. Moim zdaniem warto po prostu pamiętać, że trwałość i bezpieczeństwo torowiska to priorytet, dlatego dąb od lat pozostaje wyborem numer jeden w tej dziedzinie, co zresztą znajduje odzwierciedlenie w polskich i europejskich normach branżowych.