Kwalifikacja: TKO.04 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem kolejowych obiektów inżynieryjnych oraz podstawy kosztorysowania

W temacie kontroli połączeń nitowanych łatwo dać się zwieść nowoczesnym metodom lub intuicji, ale tu praktyka budowlana jest dość jednoznaczna. W wielu podręcznikach i normach spotyka się opisy różnych technik badania jakości połączeń, ale nie wszystkie są adekwatne do mostów i typowych prac terenowych. Badanie rentgenowskie, choć brzmi efektownie i rzeczywiście sprawdza się w wykrywaniu wad w spoinach spawalniczych czy elementach odlewniczych, praktycznie nie jest stosowane dla połączeń nitowanych w mostach – głównie przez wysokie koszty, konieczność specjalistycznego sprzętu i trudności z interpretacją wyników przy dużej liczbie nitów. To zdecydowanie nie jest rozwiązanie masowe, raczej ciekawostka laboratoryjna. Podważanie łba nitu śrubokrętem to podejście, które po prostu nie ma sensu – nie dość, że może prowadzić do uszkodzenia połączenia albo naruszenia powierzchni ochronnych, to jeszcze zupełnie nie odzwierciedla realnej jakości zaciśnięcia nita. Takiego zachowania nikt na placu budowy nie poleca, bo można sobie tylko narobić problemów. Z kolei dodatkowe obciążanie połączeń mogłoby się wydawać logiczne, ale w praktyce zamiast sprawdzać pojedyncze nity, raczej ocenia się w ten sposób całą konstrukcję pod kątem nośności – a nie jakość pojedynczego połączenia. To metoda stosowana raczej przy próbach obciążeniowych mostu, a nie przy odbiorze nitów. W sumie, można powiedzieć, że najczęstszym błędem jest przecenianie zaawansowanych technologii albo mylenie skali badania: połączenia nitowane wymagają szybkiej, praktycznej oceny w terenie, a tu najlepsza okazuje się metoda tradycyjna, czyli obstukiwanie młotkiem. To rozwiązanie wynika zarówno z praktyki, jak i wymagań branżowych, bo pozwala błyskawicznie wychwycić nieprawidłowości bez zbędnych komplikacji i kosztów.