Wytrzymałość betonu oblicza się, stosując wzór: wytrzymałość = siła / powierzchnia. W przypadku kostki sześciennej o boku 10 cm, powierzchnia jednej ścianki wynosi 10 cm x 10 cm = 100 cm². Przekształcamy jednostki: 100 cm² to 0,01 m². Siła niszcząca wynosi 100 kN, co odpowiada 100 000 N. Zatem wytrzymałość betonu obliczamy jako: 100 000 N / 0,01 m² = 10 000 000 Pa, czyli 10 MPa. Odpowiedź 1 MPa jest zatem właściwa, gdyż wskazuje na typową wytrzymałość betonu, który jest często stosowany w budownictwie, a normy dotyczące betonu zwykle wymagają osiągnięcia takich parametrów w różnych klasach. Przykładem aplikacji może być zastosowanie betonu C25/30 w konstrukcjach nośnych wymagających wysokiej odporności na działanie obciążeń i czynników atmosferycznych.
Zrozumienie wytrzymałości betonu i sposobu jej obliczania jest kluczowe w inżynierii lądowej. Odpowiedzi, które podają zaniżone wartości wytrzymałości, takie jak 1 MPa, 10 kPa czy 1 kPa, wskazują na fundamentalne błędy w obliczeniach lub interpretacji danych. Warto pamiętać, że wytrzymałość betonu jest mierzona w megapaskalach (MPa). Typowe wartości wytrzymałości dla różnych klas betonu kształtują się w granicach od około 15 MPa do 60 MPa, a w niektórych zastosowaniach specjalnych mogą być jeszcze wyższe. Odpowiedzi te sugerują niewłaściwe jednostki lub błędne zrozumienie zastosowanych danych. Na przykład, 10 kPa to zaledwie 0,01 MPa, co jest nieosiągalne dla standardowych materiałów budowlanych. Dodatkowo, wytrzymałość 1 kPa jest wręcz absurdalna, biorąc pod uwagę, że nawet najniższej jakości beton osiąga wartości znacznie wyższe. Przykładowe błędy myślowe prowadzące do takich wyników mogą obejmować pomylenie jednostek ciśnienia z innymi miarami, co wskazuje na brak zrozumienia podstawowych zasad związanych z materiałami budowlanymi oraz ich właściwościami fizycznymi. W praktyce inżynieryjnej ważne jest, aby stosować odpowiednie metody obliczeniowe i zrozumieć, jakie normy obowiązują dla danego typu betonu, aby zapewnić bezpieczeństwo i trwałość konstrukcji.