Kwalifikacja: TKO.04 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem kolejowych obiektów inżynieryjnych oraz podstawy kosztorysowania

W branży mostowej często pokutuje przekonanie, że drobne uszkodzenia można naprawiać „przy okazji”, np. podczas najbliższego remontu kapitalnego, czy nawet dopiero po upływie roku od wykrycia problemu. To dość poważny błąd, bo ignorowanie widocznych defektów izbicy prowadzi do szybkiej eskalacji problemów – zwłaszcza w warunkach polskich, gdzie okres zimowy bywa bardzo surowy. Uznanie, że naprawę można wykonać w ciągu najbliższego roku, nie uwzględnia sezonowości zagrożeń. Izbica najbardziej narażona jest właśnie w okresie zimowym na zamarzanie wody, lód oraz silne spływy, co może powodować wypłukiwanie gruntu i naruszenie stabilności podpór. Z kolei odkładanie remontu aż do kapitalnego remontu mostu jest ryzykowne, bo do tego czasu szkody mogą się wielokrotnie zwiększyć, a koszt naprawy wzrośnie kilkukrotnie. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszy błąd myślowy polega na bagatelizowaniu roli izbicy jako kluczowego zabezpieczenia konstrukcji – wielu traktuje ją jako mniej ważny detal. Z kolei odpowiedzi sugerujące „niezwłoczne” działanie są przesadzone, bo nie każde uszkodzenie izbicy wymaga natychmiastowej interwencji – chyba że jest poważne i zagraża bezpieczeństwu mostu. Jednak typowa praktyka i podstawy techniki utrzymania obiektów inżynierskich każą planować remont tak, by izbica była naprawiona jeszcze przed następną zimą, dzięki czemu minimalizuje się ryzyko poważnej awarii i kosztownych napraw w przyszłości. Lekceważenie tego terminu grozi naruszeniem stabilności całej konstrukcji, a w skrajnych przypadkach – jej zamknięciem. W regulacjach branżowych i dobrych praktykach GDDKiA czy Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa wyraźnie zaleca się, by tego typu uszkodzenia eliminować właśnie przed nadejściem sezonu zimowego.