Kwalifikacja: TKO.04 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem kolejowych obiektów inżynieryjnych oraz podstawy kosztorysowania

W budownictwie mostowym spotyka się różne metody wznoszenia konstrukcji, ale każda z nich ma określone zastosowania oraz ograniczenia techniczne. Wybór metody jest ściśle uzależniony od warunków terenowych, rodzaju przeszkody, dostępności sprzętu czy wymagań projektowych. Metoda in situ polega na wykonywaniu konstrukcji bezpośrednio w miejscu jej posadowienia, najczęściej poprzez betonowanie na pełnym lub częściowym deskowaniu, co jest typowe dla obiektów o stosunkowo niewielkiej rozpiętości lub tam, gdzie możliwe jest łatwe ustawienie podpór montażowych. Jednak na prezentowanym zdjęciu nie widać klasycznego deskowania rozciągniętego na całej długości przęsła, co praktycznie wyklucza tę technikę. Ibeams, czyli dźwigary dwuteowe, to określenie raczej elementu konstrukcyjnego niż konkretnej technologii budowy – korzysta się z nich często w mostach prefabrykowanych, gdzie belki układane są na podporach, ale nie pasuje to do widocznego procesu nasuwania segmentów. Przęsło po przęśle to natomiast podejście polegające na montażu lub betonowaniu kolejnych odcinków mostu w miejscu ich docelowego położenia, często z użyciem specjalnych wózków montażowych, ale zasadniczo różni się od nasuwania całej konstrukcji z jednego stanowiska produkcyjnego. Tu właśnie pojawia się największy błąd myślowy – łatwo pomylić segmentowy montaż z nasuwaniem, choć w praktyce to zupełnie różne operacje technologiczne. Nasuwanie podłużne, które tu widać, cechuje się tym, że cała bryła mostu powstaje etapami poza przeszkodą, co ogranicza ryzyko i ułatwia logistykę. Z mojego doświadczenia wynika, że to jedno z najnowocześniejszych rozwiązań w polskiej inżynierii mostowej – i zdecydowanie warto je rozróżniać od innych technik.