Kwalifikacja: TKO.04 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem kolejowych obiektów inżynieryjnych oraz podstawy kosztorysowania

Na pierwszy rzut oka można się pomylić, patrząc na ten schemat, zwłaszcza jeśli nie zna się jeszcze dobrze wszystkich technologii fundamentowania. W praktyce, pale wbijane wyglądają zupełnie inaczej – tam gotowy prefabrykowany pal wbija się w grunt za pomocą maszyn typu kafary, co wiąże się z dużym hałasem i wibracjami, a sam proces nie wymaga wiercenia otworu ani późniejszego zalewania betonem na placu budowy. W przypadku fundamentów kesonowych, całość polega na opuszczaniu w grunt dużych, szczelnych skrzyń roboczych, które są stopniowo pogrążane poniżej poziomu wody gruntowej i tam betonowane – nie przypomina to zupełnie procesu przedstawionego na rysunku. Z kolei fundamenty płytowe to zupełnie inna technologia – zamiast punktowego przenoszenia obciążeń na głębokich warstwach gruntu, płyta fundamentowa rozkłada siły równomiernie na dużej powierzchni, co stosuje się najczęściej na słabszych gruntach pod budynkami mieszkalnymi lub przemysłowymi, ale nie ma tu żadnego wiercenia otworów ani ustawiania zbrojonych pali. Błąd w rozpoznaniu technologii często wynika z mylenia etapów robót ziemnych albo po prostu z braku praktycznego kontaktu z placem budowy – to się zdarza, ale warto pamiętać, że kluczowa jest kolejność operacji i charakterystyka sprzętu. Pale wiercone mają ten charakterystyczny etap świdrowania, który trudno pomylić z innymi metodami, zwłaszcza jeśli spojrzeć na szczegóły takie jak obecność otworu w gruncie i późniejsze betonowanie bezpośrednio w wykopie. W rzeczywistości każda metoda fundamentowania ma swoje miejsce, ale istotne jest, żeby nie mylić ich podstawowych zasad działania – to podstawa przy wyborze technologii pod konkretne warunki gruntowe i projektowe.