Na tym rysunku fundament wiaduktu został przedstawiony jako prostokątna, pozioma podstawa pod podporami, co jednoznacznie wskazuje na ławy fundamentowe. Ławy fundamentowe są jednymi z najczęściej stosowanych rozwiązań w budownictwie inżynieryjnym, szczególnie przy obiektach typu wiadukty na stabilnych i nośnych gruntach. Ich główną zaletą jest równomierne rozłożenie obciążeń na większą powierzchnię gruntu, co minimalizuje ryzyko nierównomiernych osiadań. Z mojego doświadczenia, właśnie ławy stosuje się tam, gdzie nie ma konieczności sięgania głęboko ani omijania słabych warstw gruntu. Co ciekawe, taka konstrukcja bardzo ułatwia późniejsze prace utrzymaniowe i inspekcyjne – wszystko jest „na wierzchu” i łatwo dostępne. W praktyce inżynierskiej, zgodnie z normą PN-B-03020 i wytycznymi GDDKiA, zaleca się właśnie posadawianie na ławach w sytuacjach, gdzie nie występują duże różnice w nośności podłoża. Moim zdaniem, to rozwiązanie jest też bardziej ekonomiczne i proste technologicznie w wykonaniu w porównaniu do innych technik, takich jak pale czy kesony, które wymagają specjalistycznego sprzętu. Warto pamiętać, że odpowiedni dobór fundamentu jest kluczowy dla bezpieczeństwa i trwałości obiektu – tu ławy sprawdzają się po prostu najlepiej, gdy warunki gruntowe na to pozwalają.
Wybór fundamentu dla wiaduktu to zagadnienie, które wymaga nie tylko znajomości różnych technologii, ale także prawidłowej oceny warunków gruntowych i obciążeń konstrukcji. Często można spotkać się z przekonaniem, że fundamenty palowe są uniwersalne i sprawdzą się w każdej sytuacji – jednak to rozwiązanie stosuje się głównie tam, gdzie grunt jest słaby lub występuje konieczność przeniesienia obciążeń na głębsze, nośne warstwy gruntu. Pale wymagają specjalistycznych maszyn palowniczych i generują spore koszty, więc ich użycie jest uzasadnione tylko wtedy, gdy inne metody się nie sprawdzą. Z kolei studnie fundamentowe to trochę przestarzała technologia, coraz rzadziej widywana w praktyce, chociaż czasem bywa stosowana np. przy dużych głębokościach posadowienia lub w trudnych warunkach wodnych. Jednak na prezentowanym rysunku nie widać charakterystycznych przekrojów studni, gdzie fundament jest w formie pionowych komór. Kesony natomiast to potężne, zamknięte komory wykorzystywane w bardzo specyficznych warunkach, głównie pod wodą lub przy bardzo głębokich posadowieniach, gdzie wymagana jest praca w atmosferze o podwyższonym ciśnieniu. Na przedstawionym wiadukcie nie widać żadnych elementów wskazujących na zastosowanie tej technologii. Myślę, że pewne nieporozumienia biorą się stąd, że uczniowie często utożsamiają każdy większy fundament z czymś „głębokim”, podczas gdy ławy fundamentowe są powszechnym, prostym i bardzo skutecznym rozwiązaniem na większości stabilnych gruntów. Przy analizie dokumentacji technicznej zawsze warto zwracać uwagę na prostotę przekroju – jeśli widoczna jest szeroka, płaska ława pod całą podporą, to praktycznie zawsze mamy do czynienia z ławą fundamentową, a nie z bardziej skomplikowaną technologią. Takie niuanse są ważne w praktyce i bardzo przydają się przy ocenach projektów czy kosztorysowaniu inwestycji.