Kwalifikacja: TKO.04 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem kolejowych obiektów inżynieryjnych oraz podstawy kosztorysowania

W analizie zużycia materiałów do torkretowania nietrudno o pomyłkę, jeśli nie do końca rozumie się, jak działa norma zużycia przypisana do danej technologii. W tym przypadku normatyw wynosi 1,8 m³ żwiru na 1 m³ torkretowanej objętości. Wybierając odpowiedź równą 0,25 m³, można uznać, że założono po prostu, iż zużycie żwiru jest równe objętości pęknięć, co nie odzwierciedla rzeczywistości technologicznej – w praktyce zawsze stosuje się odpowiedni współczynnik wynikający ze specyfiki zaprawy torkretowej oraz strat powstałych podczas natrysku. Z drugiej strony odpowiedzi takie jak 1,00 m³ czy 7,20 m³ wskazują na przeszacowanie ilości materiału, prawdopodobnie poprzez błędne założenie o proporcjach lub niewłaściwe przemnożenie normy. Często popełniany błąd to używanie odwrotności normy albo przemnażanie przez nieprawidłowy współczynnik. Moim zdaniem kluczowe jest zrozumienie, że normy zawsze przeliczamy proporcjonalnie do rzeczywistej ilości wykonywanych robót – w tym przypadku 0,25 m³ pęknięć naprawiamy, więc rzeczywiste zużycie żwiru powinno wynosić 0,25×1,8, czyli 0,45 m³. Błędne odpowiedzi mogą wynikać z niedokładnego przeczytania polecenia lub nieuwzględnienia specyfiki technologii torkretowania, gdzie każda frakcja materiału ma znaczenie dla końcowego efektu. W branży budowlanej takie pomyłki prowadzą albo do niedoboru materiału (opóźnienia), albo do niepotrzebnych kosztów. Dobrą praktyką jest zawsze szczegółowe analizowanie normatywów i stosowanie ich zgodnie z wytycznymi – osobiście zawsze powtarzam, że nawet najprostsze obliczenia warto przemyśleć jeszcze raz, bo to potem wraca na etapie realizacji. Dlatego zawsze warto się upewnić, że rozumiemy nie tylko samą liczbę, ale też jej sens technologiczny i kosztorysowy.