Kwalifikacja: TKO.04 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem kolejowych obiektów inżynieryjnych oraz podstawy kosztorysowania

W geodezji pojęcie reperu państwowego odnosi się wyłącznie do zagadnień związanych z osnową wysokościową, a nie do innych aspektów budownictwa czy inżynierii lądowej. Często można spotkać się z mylnym przekonaniem, że reper dostarcza informacji o przydatności podłoża bądź poziomie posadowienia, ale te dane uzyskuje się z zupełnie innych źródeł, np. badań geotechnicznych lub dokumentacji projektowej budynku. Przydatność podłoża ocenia się na podstawie parametrów gruntowych, takich jak nośność czy zagęszczenie, co jest zadaniem specjalistów z zakresu geotechniki, a nie geodetów ustalających osnowę wysokościową. Poziom posadowienia natomiast to informacja dotycząca głębokości lub wysokości, na jakiej posadowione są fundamenty – tutaj korzysta się często z osnowy wysokościowej, ale sam reper nie określa tej wartości dla żadnego konkretnego obiektu, a raczej stanowi punkt odniesienia. Z kolei pomiary sytuacyjne dotyczą określania położenia obiektów w płaszczyźnie poziomej (czyli lokalizacji „na mapie”), co jest domeną osnowy poziomej i sieci sytuacyjnych, a nie osnowy wysokościowej. Błędem jest więc utożsamianie reperu państwowego z funkcjami pomiarów sytuacyjnych, bo tu chodzi wyłącznie o wysokości i precyzyjne wyznaczenie rzędnych. Z mojego doświadczenia, właśnie to rozróżnienie jest jednym z najczęstszych problemów młodych adeptów geodezji – łatwo się pogubić w tych wszystkich rodzajach osnów i ich przeznaczeniu. W praktyce brak zrozumienia tej kwestii prowadzi do pomyłek podczas wyznaczania poziomów robót ziemnych czy sporządzania dokumentacji powykonawczej. Dlatego tak ważne jest, żeby rozumieć, że reper państwowy to punkt odniesienia dla wysokości, a nie baza danych o podłożu, fundamentach czy elementach sytuacyjnych.