Kwalifikacja: TKO.04 - Organizacja robót związanych z budową i utrzymaniem kolejowych obiektów inżynieryjnych oraz podstawy kosztorysowania

W odpowiedzi na to pytanie pojawia się kilka typowych nieporozumień związanych z oceną stanu technicznego przęseł mostowych. Przede wszystkim nie ma na zdjęciu żadnych widocznych ubytków czy spękań powierzchni – zarówno w warstwie stalowej, jak i betonowej. Powierzchnie są jednolite, nie widać żadnego procesu korozji, odprysków, zacieków czy innych oznak degradacji materiałów. Błędne jest więc założenie, że konstrukcja wymaga remontu, naprawy lub – co gorsza – rozbiórki. Częstym błędem jest nadinterpretacja drobnych detali, np. nieznacznych nierówności powierzchni czy naturalnych przebarwień, które mogą pojawić się na materiałach budowlanych, ale nie mają znaczenia dla bezpieczeństwa konstrukcji. W praktyce inżynierskiej, zgodnie z wytycznymi zawartymi m.in. w normach PN-EN 1991 oraz Instrukcjach GDDKiA, naprawa lub remont są uzasadnione tylko wtedy, gdy zaobserwujemy wyraźne spękania, wykwity rdzy, odspojenia betonu lub inne mechaniczne uszkodzenia elementów nośnych. Niestety, część osób zakłada, że każdy, nawet drobny ślad na konstrukcji wymaga natychmiastowej interwencji – to nie jest zgodne ze zdrowym rozsądkiem ani współczesnymi standardami utrzymania obiektów inżynieryjnych. Przesada w ocenianiu stanu technicznego może prowadzić do niepotrzebnych kosztów i błędnych decyzji eksploatacyjnych. Moim zdaniem, kluczowe jest nauczenie się rozróżniania, kiedy rzeczywiście dochodzi do degradacji konstrukcji, a kiedy mamy do czynienia z normalnym starzeniem się materiału, które nie wpływa na bezpieczeństwo eksploatacji. W praktyce, jeśli nie widzimy wyraźnych uszkodzeń, nie ma podstaw do kwalifikowania obiektu do remontu czy rozbiórki.