Umowa zlecenia jest odpowiednia w przypadku powierzenia ochrony mienia firmowego osobie, która nie prowadzi działalności gospodarczej, gdyż jest to forma umowy cywilnoprawnej, która może być stosunkowo elastyczna i dostosowana do potrzeb stron. W ramach umowy zlecenia zleceniodawca może określić zakres obowiązków, które zleceniobiorca będzie miał do zrealizowania, co w kontekście ochrony mienia firmy jest kluczowe. Przykładem może być zatrudnienie emeryta do pełnienia roli ochroniarza, gdzie jego obowiązki mogą obejmować monitorowanie obiektu oraz zgłaszanie nieprawidłowości. Umowa ta daje również możliwość ustalenia wynagrodzenia na zasadzie wynagrodzenia za wykonanie zlecenia, co jest korzystne zarówno dla zlecającego, jak i zleceniobiorcy. W polskim prawodawstwie umowa zlecenia jest regulowana przez Kodeks cywilny, a jej zawarcie nie wymaga szczególnych formalności, co dodatkowo ułatwia jej zastosowanie w praktyce. To podejście jest zgodne z standardami branżowymi, które preferują elastyczność i dostosowanie do zróżnicowanych potrzeb przedsiębiorców.
Wybór kontraktu menedżerskiego w tej sytuacji jest niewłaściwy, ponieważ umowa ta dotyczy relacji między przedsiębiorcą a menedżerem, który ma na celu zarządzanie danym obszarem działalności firmy, a nie realizację konkretnych zadań, jak w przypadku ochrony mienia. Kontrakt menedżerski wiąże się z wyższym poziomem odpowiedzialności oraz często z określonymi celami strategicznymi, co jest zbędne w kontekście potrzeby ochrony mienia przez emeryta, który nie prowadzi działalności gospodarczej. Umowa o dzieło, z drugiej strony, jest stosowana do zlecenia wykonania konkretnego dzieła, co w praktyce oznacza, że wymagałaby ona zrealizowania określonego rezultatu, co nie zawsze jest możliwe do zdefiniowania w kontekście ochrony mienia. Umowa agencyjna natomiast dotyczy reprezentacji drugiej strony w obrocie prawnym i również nie ma zastosowania w przypadku ochrony mienia, ponieważ nie wiąże się z wykonywaniem czynności na rzecz zleceniodawcy w rozumieniu ochrony. Te typowe błędy myślowe mogą wynikać z niepełnego zrozumienia charakterystyki poszczególnych typów umów oraz ich zastosowania w praktyce. Właściwe zrozumienie i dobór odpowiedniej umowy jest kluczowe dla zapewnienia, że obie strony są świadome swoich praw i obowiązków, co minimalizuje ryzyko wystąpienia nieporozumień oraz potencjalnych sporów prawnych.