WCHC to kod stosowany przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Przewoźników IATA, który odnosi się do pasażerów całkowicie nieruchomych, wymagających specjalnej asysty. Oznacza on "Wheelchair Completely Disabled", co wskazuje, że dana osoba nie jest w stanie poruszać się samodzielnie i potrzebuje wsparcia przez cały proces podróży, począwszy od momentu przybycia na lotnisko, aż do zajęcia miejsca w samolocie. W praktyce, taki pasażer otrzymuje wózek inwalidzki oraz pomoc ze strony personelu lotniskowego, który dba o jego komfort i bezpieczeństwo. Wprowadzenie takiego systemu asysty jest zgodne z przepisami prawa międzynarodowego oraz wytycznymi ICAO, które nakładają obowiązek zapewnienia dostępu do transportu dla osób z niepełnosprawnościami. Celem tych regulacji jest wyrównanie szans i umożliwienie wszystkim pasażerom, niezależnie od ich sprawności, korzystania z usług transportowych na równych zasadach.
Kody takie jak MEDA, BLIND i STCR odnoszą się do innych form asysty, co prowadzi do nieporozumień. MEDA oznacza pasażera z problemami medycznymi, który może wymagać szczególnej opieki podczas lotu, jednak nie wskazuje na całkowitą niezdolność do poruszania się. BLIND dotyczy osób niewidomych, które mogą podróżować samodzielnie, lecz potrzebują wsparcia w zakresie orientacji i nawigacji w przestrzeni lotniskowej. STCR odnosi się natomiast do pasażerów, którzy są niepełnosprawni, ale mogą przejść do samolotu w sposób samodzielny i potrzebują jedynie pomocy przy wsiadaniu. Te różnice są kluczowe w kontekście zapewnienia odpowiedniej asysty. Niezrozumienie tych kodów może prowadzić do niewłaściwego przydzielania pomocy, co w konsekwencji może zagrażać bezpieczeństwu i komfortowi podróży osób z ograniczonymi możliwościami ruchowymi. W związku z tym, kluczowe jest, aby personel lotniskowy był dobrze poinformowany i szkolony w zakresie różnic pomiędzy tymi kodami oraz ich zastosowania w praktyce, zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi oraz przepisami prawa.