Kwalifikacja: SPL.02 - Obsługa podróżnych w portach i terminalach

W lotnictwie cywilnym często spotyka się mylenie pojęć dotyczących typów przewoźników i ich charakterystyki. Przewoźnik niskokosztowy (low-cost carrier) to taki, który skupia się na minimalizowaniu kosztów operacyjnych i oferuje bilety po bardzo atrakcyjnych cenach, ale za to ogranicza usługi dodatkowe – bagaż, posiłki czy nawet wybór miejsc są zwykle dodatkowo płatne. W Polsce przykładem takiego podejścia jest np. Wizz Air czy Ryanair. LOT natomiast już od lat funkcjonuje jako linia o pełnym profilu usług, gdzie w cenie biletu uwzględnia się znacznie szerszy zakres świadczeń. Pojęcie „pełnotaryfowy” jest bardzo rzadko używane i w praktyce branżowej nie jest oficjalnym terminem – czasem pojawia się w starszych publikacjach albo w języku potocznym, ale nie funkcjonuje jako kategoria przewoźnika zgodnie ze światowymi klasyfikacjami IATA. „Przewoźnik stacjonarny” w ogóle nie istnieje w terminologii lotniczej – to raczej błąd logiczny, bo każda linia lotnicza siłą rzeczy prowadzi działalność w ruchu, a nie „stacjonarnie”. Takie nieprecyzyjne sformułowania często pojawiają się przez dosłowne tłumaczenia lub błędne skojarzenia z innymi branżami. Częstym błędem jest też utożsamianie tradycyjnych przewoźników z przestarzałymi rozwiązaniami – podczas gdy w praktyce to właśnie oni inwestują najwięcej w innowacje, bezpieczeństwo i globalne standardy obsługi. Warto o tym pamiętać przy analizowaniu rynku lotniczego, bo pozwala to lepiej zrozumieć, czym tak naprawdę różnią się modele biznesowe poszczególnych linii.