MPEG-4 (znany również jako MPEG-4 Part 14) jest standardem kompresji audio i wideo, który został wprowadzony w latach 90. XX wieku i zyskał dużą popularność dzięki swojej efektywności w kompresji danych oraz wysokiej jakości obrazu i dźwięku. W kontekście telewizji cyfrowej naziemnej DVB-T, MPEG-4 jest szeroko wykorzystywany do transmisji sygnałów, ponieważ pozwala na zmniejszenie wymagań dotyczących przepustowości, a jednocześnie utrzymanie wysokiej jakości odbioru. Przykładem zastosowania MPEG-4 w Polsce jest platforma DVB-T, która umożliwia transmisję kanałów telewizyjnych w rozdzielczości HD. Standard ten wspiera także interaktywne treści oraz aplikacje multimedialne, co czyni go wszechstronnym rozwiązaniem w obszarze nadawania. Dodatkowo, MPEG-4 jest zgodny z wieloma nowoczesnymi urządzeniami, co zwiększa kompatybilność i dostępność treści dla użytkowników. Warto również zauważyć, że MPEG-4 stanowi rozwinięcie wcześniejszych standardów, takich jak MPEG-1 i MPEG-2, oferując lepszą kompresję i wsparcie dla nowych technologii, takich jak streaming i wideo na żądanie.
Wybór nieprawidłowych standardów kompresji audio i wideo może wynikać z nieznajomości postępu technologicznego oraz ewolucji standardów w branży. MPEG-1, będący jednym z pierwszych standardów w tej dziedzinie, został zaprojektowany głównie do kompresji wideo dla nośników CD, co czyni go mało efektywnym w kontekście nowoczesnych wymagań telewizyjnych. Jego parametry jakościowe oraz efektywność kompresji nie są wystarczające dla współczesnych standardów nadawania telewizyjnego, takich jak DVB-T. Z kolei MPEG-2, który był szeroko stosowany w telewizji cyfrowej, oferował znacznie lepszą jakość obrazu w porównaniu do MPEG-1, jednak wciąż nie spełniał rosnących wymagań związanych z transmisją w wysokiej rozdzielczości. Stąd też, w miarę rozwoju technologii, pojawił się MPEG-4, który zastosował bardziej zaawansowane algorytmy kompresji, umożliwiając efektywniejsze przesyłanie danych. MPEG-3 z kolei, choć często mylony z innymi standardami, nie stał się powszechnie uznawanym standardem kompresji dla wideo i jest głównie kojarzony z muzyką, co również sprawia, że nie jest odpowiedni do zastosowań telewizyjnych. Znajomość tych różnic jest kluczowa dla zrozumienia, dlaczego MPEG-4 jest obecnie standardem stosowanym w cyfrowej telewizji naziemnej.