Pomiar napięć pomiędzy końcówkami emiter (E), baza (B) i kolektor (C) tranzystora bipolarnego przy włączonej centrali alarmowej jest kluczowym krokiem w diagnostyce uszkodzeń. Gdy tranzystor jest aktywny, jego złącza są w różnych stanach, co pozwala na ocenę, czy tranzystor działa prawidłowo. W normalnym stanie pracy, napięcie na bazie powinno być wyższe niż na emiterze, a napięcie kolektora powinno być odpowiednio wyższe niż na bazie. Na przykład, w tranzystorze typu NPN, typowe napięcia mogą wynosić około 0.6-0.7V na złączu B-E oraz kilka woltów na złączu C-B. Jeśli napięcia te są znacznie różne, może to wskazywać na uszkodzenie tranzystora. Pomiar napięć jest zgodny z najlepszymi praktykami w dziedzinie elektroniki, ponieważ umożliwia identyfikację problemów bez potrzeby fizycznego usuwania komponentu z płyty, co minimalizuje ryzyko dodatkowych uszkodzeń oraz przyspiesza proces diagnostyczny.
Pomiar rezystancji złącz pomiędzy końcówkami tranzystora przy wyłączonej centrali alarmowej może prowadzić do błędnych wniosków. W takim stanie tranzystor nie jest w stanie zrealizować swojej funkcji, a wyniki pomiaru mogą być nieadekwatne do rzeczywistych warunków pracy. Złącze B-E, które w normalnym stanie pracy powinno mieć określoną wartość napięcia, w stanie wyłączonym może wykazywać rezystancję, która nie oddaje rzeczywistej sytuacji. Dodatkowo, pomiar rezystancji przy włączonej centrali jest niebezpieczny dla sprzętu, ponieważ może prowadzić do zwarć lub uszkodzeń. W przypadku pomiaru natężenia prądu kolektora tranzystora, bez znajomości jego wartości szczytowych i charakterystyki pracy, również można uzyskać niewłaściwe informacje, co do stanu komponentu. Praktyka ta nie jest zgodna z znormalizowanymi metodami diagnostycznymi, które zalecają ocenę napięć w aktywnej pracy urządzenia. Ostatecznie, pomiar napięć daje pełniejszy obraz stanu tranzystora, co jest kluczowe w procesie naprawy i diagnostyki.