PDP, czyli Plazma Display Panel, odnosi się do technologii wyświetlaczy plazmowych, które wykorzystują gazy szlachetne do generowania obrazu. W plazmowych wyświetlaczach, dwa cienkie szkła są pokryte warstwą fosforu i wypełnione gazem, takim jak argon czy neon. Kiedy na te gazy działa wysoka energia elektryczna, powstają cząstki plazmy, które emitują światło. Wyświetlacze plazmowe oferują szeroki kąt widzenia, żywe kolory i doskonały kontrast, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla dużych ekranów telewizyjnych i projektorów. W praktyce, plazmy były popularne w telewizorach wysokiej rozdzielczości, szczególnie w dużych formatach. Choć technologia OLED zyskała na popularności, plazmowe wyświetlacze wciąż pozostają istotnym elementem w kontekście technologii wizualnych, dostarczając wyjątkową jakość obrazu przy odpowiednim oświetleniu pomieszczenia.
Ciekłokrystaliczne wyświetlacze (LCD) różnią się od plazmowych, ponieważ wykorzystują ciekłe kryształy do modulacji światła. W tej technologii, źródło światła (często diody LED) jest używane do oświetlenia panelu, co prowadzi do niższego kontrastu i ograniczonego kąta widzenia w porównaniu z plazmami. Z kolei wyświetlacze diodowe, czyli LED, są formą LCD z podświetleniem diodowym, które poprawia jasność, ale nie osiąga tak głębokiej czerni, jak plazma. Technologia fluorescencyjna odnosi się głównie do wyświetlaczy, które wykorzystują fluorescencyjne lampy jako źródło światła, co ogranicza ich zastosowanie w nowoczesnych aplikacjach, gdzie preferowane są technologie LCD lub OLED. Typowe błędy myślowe prowadzące do pomyłek w tej kwestii często obejmują spłaszczone podejście do porównania technologii wyświetlania, gdzie brakuje pełnego zrozumienia różnic w działaniu i zastosowaniu tych technologii. Plazmowe wyświetlacze, dzięki swoim unikalnym właściwościom, pozostają preferowaną opcją dla wielu entuzjastów kina domowego i profesjonalnych zastosowań, mimo konkurencji ze strony LCD i OLED.