Adres IPv4 ma długość 32 bitów, co oznacza, że składa się z czterech oktetów, z których każdy ma 8 bitów. Ta konstrukcja pozwala na reprezentację 2^32 (czyli 4 294 967 296) unikalnych adresów IP, co jest kluczowe dla działania Internetu. Przykładowo adresy takie jak 192.168.1.1 czy 10.0.0.255 są przykładami zapisu adresów IPv4. W praktyce adresy IPv4 są używane do identyfikacji urządzeń w sieciach komputerowych, co umożliwia komunikację oraz wymianę danych między nimi. Standardy określające format adresów IP, takie jak RFC 791, definiują zasady przydzielania adresów oraz ich struktury, co jest istotne w kontekście zarządzania sieciami. Wiedza o długości adresu IPv4 jest również ważna przy konfiguracji routerów, ustawieniach firewalla oraz w procesach diagnostyki sieci, gdzie zrozumienie adresacji IP jest kluczowe dla rozwiązywania problemów z łącznością.
Odpowiedzi wskazujące długości takie jak 8, 4 czy 16 bitów są niepoprawne, ponieważ nie odzwierciedlają rzeczywistej architektury adresów IPv4. Adres 8-bitowy mógłby teoretycznie reprezentować jedynie 256 unikalnych adresów, co byłoby niewystarczające dla współczesnych sieci, w których tysiące urządzeń wymagają indywidualnych adresów IP. Z kolei 4 bity, które mogą reprezentować tylko 16 adresów, są skrajnie niewystarczające, co czyni tę odpowiedź niepraktyczną. Podobnie, 16-bitowy adres IP mógłby oferować 65 536 unikalnych adresów, co również nie odpowiada potrzebom globalnej sieci. W praktyce, błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumień dotyczących struktury i wielkości protokołów sieciowych oraz ich zastosowania. Wiele osób może mylnie sądzić, że adresy IP są krótsze, co prowadzi do nieprawidłowej oceny realnych potrzeb adresacji w sieciach. Warto zwrócić uwagę na rozwój IPv6, gdzie długość adresu wynosi 128 bitów, co pozwala na znacznie większą liczbę unikalnych adresów, odpowiadając na rosnące zapotrzebowanie w erze Internetu rzeczy i powszechnej cyfryzacji.