NFC, czyli Near Field Communication, to technologia bezprzewodowej wymiany danych, która działa na bardzo krótkich odległościach, zazwyczaj poniżej 10 centymetrów. Jest to kluczowy standard wykorzystywany w płatnościach zbliżeniowych, ponieważ zapewnia szybkie i bezpieczne połączenie między urządzeniem mobilnym a terminalem płatniczym. Przykładem zastosowania NFC jest płatność za pomocą smartfona w punktach sprzedaży, gdzie użytkownik zbliża swoje urządzenie do terminala, by zrealizować transakcję. NFC wykorzystuje również mechanizmy zabezpieczeń, takie jak szyfrowanie danych oraz autoryzację transakcji, co sprawia, że jest to rozwiązanie uznawane za bezpieczne w kontekście płatności. W praktyce, NFC znajduje zastosowanie nie tylko w transakcjach finansowych, ale także w biletach elektronicznych, kartach lojalnościowych oraz wymianie danych między urządzeniami. W dobie cyfryzacji, umiejętność zrozumienia i korzystania z technologii NFC staje się niezwykle istotna, co czyni ją standardem branżowym w dziedzinie płatności mobilnych oraz Internetu rzeczy.
HITAG, MIFARE oraz UNIQUE to technologie, które choć mogą być wykorzystane w różnorodnych systemach identyfikacji i płatności, nie są standardami bezpośrednio związanymi z płatnościami zbliżeniowymi w takim zakresie, jak NFC. HITAG to technologia RFID, która znajduje zastosowanie głównie w systemach dostępu i identyfikacji, jednak jej zasięg i protokoły nie są dostosowane do realizacji transakcji płatniczych. MIFARE, z drugiej strony, jest znanym standardem kart inteligentnych, stosowanym w systemach transportowych oraz kartach zbliżeniowych, ale nie gwarantuje takiego poziomu bezpieczeństwa i szybkości jak NFC, co czyni je mniej odpowiednimi do realizacji płatności. UNIQUE to technologia stosowana głównie w systemach RFID, ale w podobny sposób jak HITAG, nie spełnia wymagań dotyczących płatności zbliżeniowych. Użytkownicy często mylą te technologie, myśląc, że każda z nich, która obsługuje komunikację bezprzewodową, nadaje się do płatności. Jednak prawidłowe zrozumienie różnic między nimi jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa oraz efektywności transakcji płatniczych, co w konsekwencji prowadzi do błędnych wyborów technologicznych w systemach płatniczych.