Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Praca z adresacją podsieci bywa myląca i często wynika to z nieznajomości zasad podziału adresów na sieć, hosty oraz broadcast. Czasem można popaść w pułapkę myślenia, że cały zakres adresów od początku do końca podsieci nadaje się do przypisania urządzeniom, ale w praktyce tak nie jest. Przykładowo, adres 192.150.160.0/26 to 64 adresy, jednak pierwszy z nich (czyli .0) jest zarezerwowany jako adres samej sieci, a ostatni (.63) jako adres rozgłoszeniowy, tzw. broadcast. Próba przypisania tych adresów do urządzeń końcowych często kończy się problemami – urządzenia nie odpowiadają, pojawiają się błędy w komunikacji lub sieć zachowuje się nieprzewidywalnie. W praktyce, np. podczas konfiguracji serwera DHCP czy podsieci VLAN, bardzo ważne jest świadome wyznaczenie zakresu dostępnych adresów IP. Częstym błędem jest także przyjęcie, że zakres hostów sięga aż do .127 lub .128, czyli przekracza maskę /26. To wynika z pomylenia maski podsieci (26 bitów) z np. maską /25 czy /24, gdzie zakresy są zupełnie inne i liczba możliwych hostów rośnie dwukrotnie lub czterokrotnie. Szczególnie łatwo się pomylić, gdy nie przelicza się dokładnie wartości dziesiętnych na binarne – warto zawsze sprawdzić, ile adresów daje dana maska i gdzie wypadają granice podsieci. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepszą metodą, żeby nie pomylić się w praktyce, jest rozpisanie sobie na kartce, gdzie wypadają adresy specjalne i dopiero wtedy planowanie urządzeń. W sieciach profesjonalnych takie błędy mogą być kosztowne – i pod względem czasu, i pod względem bezpieczeństwa. Dobrą praktyką, zalecaną np. w dokumentacji Cisco czy w RFC 950 i nowszych, jest zawsze rezerwowanie adresu sieci i broadcast oraz korzystanie wyłącznie z zakresu hostów, czyli od pierwszego wolnego do przedostatniego adresu. Pilnowanie tych zasad pozwala uniknąć wielu niepotrzebnych kłopotów.