Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Pytanie dotyczyło funkcji, która w swojej definicji odwołuje się do samej siebie, czyli klasycznej rekurencji. Często można się pomylić, myląc rekurencję z iteracją, bo obie pozwalają na wielokrotne wykonanie pewnych działań. Jednakże w iteracji (np. za pomocą pętli for czy while) nie ma odwołania się funkcji do siebie samej, tylko powtarzany jest blok kodu według określonych warunków. Rekurencja natomiast polega na tym, że funkcja wywołuje samą siebie z różnymi parametrami, aż do osiągnięcia warunku końcowego, zwanego bazowym. Funkcja przedstawiona w pytaniu przypomina obliczanie silni, a nie potęgi liczby n – bo w potęgowaniu bazujemy na innym mechanizmie matematycznym, gdzie n-tej potęgi liczby n nie da się uzyskać przez kolejne mnożenie przez malejące liczby (tylko przez n-krotne mnożenie liczby n przez samą siebie). Częsty błąd to także utożsamianie tej struktury z ciągiem Fibonacciego, gdzie zależności są inne: każdy wyraz to suma dwóch poprzednich, a nie iloczyn bieżącej wartości i wyniku rekurencji. Takie pomyłki wynikają z powierzchownego spojrzenia na rekurencyjne definicje – kluczem jest zrozumienie, jak wyglądają zależności w matematyce i programowaniu. W praktyce, dobrze jest prześledzić, co dokładnie robi funkcja dla kilku kolejnych wartości – wtedy łatwiej zauważyć, czy to silnia, potęgowanie, czy właśnie rekurencyjna definicja innego typu. Moim zdaniem, najlepszą praktyką jest nie tylko patrzenie na wzór, ale też rozpisywanie poszczególnych wywołań, żeby zobaczyć, dokąd prowadzi dana zależność.