Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

W programowaniu obiektowym łatwo pomylić różne pojęcia, bo wszystko brzmi trochę jakby z jednej półki. Często spotykam się z sytuacją, że ktoś myli dziedziczenie, własności albo metody z obiektami, bo w końcu wszystkie te słowa są używane niemal w każdej rozmowie o „obiektówce”. Dziedziczenie jest mechanizmem pozwalającym jednej klasie przejąć cechy innej, czyli na przykład klasa „SamochódElektryczny” dziedziczy po klasie „Samochód” i oprócz podstawowych właściwości może mieć własne, specyficzne metody czy pola. Ale dziedziczenie to nie to samo, co instancja klasy – to raczej sposób organizacji kodu i ułatwienia sobie życia przez ponowne wykorzystanie już napisanego kodu. Z kolei własność (w języku angielskim częściej „property” lub „atrybut”) to pojedyncza cecha obiektu, na przykład kolor samochodu czy liczba drzwi – ale sama własność to jeszcze nie cały obiekt, tylko jego część. Metoda natomiast to funkcja zdefiniowana w klasie, która określa, co obiekt może zrobić, np. „przyspiesz” albo „włącz światła”. Taki sposób myślenia, w którym miesza się pojęcia typu metoda czy własność z obiektem, prowadzi do nieporozumień i błędnego rozumienia, jak działa programowanie obiektowe. Z mojego punktu widzenia, tego typu zamieszanie bierze się stąd, że na początku nauki łatwo zauważyć te pojęcia na przykładach, ale dużo trudniej zobaczyć ich relacje. Instancją klasy, czyli czymś, co powstaje na podstawie szablonu, jest zawsze obiekt – to on żyje w pamięci w czasie działania programu, ma swoje własne właściwości i korzysta z metod. Każda inna koncepcja to tylko część składowa albo mechanizm współistniejący z istnieniem obiektu, ale nigdy nie jest samodzielną instancją klasy. Rozpoznanie tej granicy to ważny krok do skutecznego programowania w paradygmacie obiektowym.