Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Często spotykam się z sytuacją, gdy ktoś myli różne badania endoskopowe i przypisuje im nie do końca właściwe zastosowania. To się zdarza, bo przecież cystoskopia, kolonoskopia czy duodenoskopia też polegają na wprowadzeniu narzędzi z kamerą do wnętrza ciała, tyle że każda z tych metod ma zupełnie inne przeznaczenie. Cystoskopia służy do oceny wnętrza pęcherza moczowego oraz cewki moczowej i jest podstawą urologii – wykorzystuje się ją do rozpoznawania nowotworów, kamieni, zwężeń czy infekcji dróg moczowych, ale absolutnie nie nadaje się do stawów, bo tam po prostu nie ma jak wejść tym sprzętem. Kolonoskopia z kolei to klasyka gastroenterologii, umożliwia zobaczenie wnętrza jelita grubego, wykrywanie polipów czy zmian nowotworowych, ewentualnie pobranie wycinków do badań histopatologicznych. Znowu – zero związku z jamą stawową. Duodenoskopia natomiast służy do oglądania dwunastnicy, czyli początkowego odcinka jelita cienkiego, i – co ważne – najczęściej stosuje się ją w diagnostyce dróg żółciowych i trzustki (np. w podejrzeniu kamicy przewodowej czy guzów trzustki). Typowym błędem myślowym jest więc założenie, że każde badanie z końcówką „-skopia” da się użyć do każdego narządu. W praktyce każde z tych badań wymaga innego sprzętu, innego przygotowania pacjenta i innego dostępu anatomicznego. Do jamy stawu naprawdę nadaje się wyłącznie artroskopia, bo tylko ona została zaprojektowana specjalnie do tej przestrzeni – zarówno pod względem budowy narzędzi, jak i możliwości manewrowania w ciasnych warunkach stawowych. Warto o tym pamiętać, bo dobranie niewłaściwego badania to nie tylko strata czasu, ale też zagrożenie dla bezpieczeństwa pacjenta.